به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، تلومرها ساختارهایی حفاظتی در انتهاهای کروموزومی هستند که برای ثبات ژنتیکی ما و حفظ جوانی سلول ها و بدن ما مهم می باشند. با این حال با افزایش سن، طول تلومرها کاهش می یابد و زمانی که طول آن به اندازه ای حیاتی برسد، سلول وارد فاز پیری می شود و می میرد. این یکی از دلایل مولکولی پیری سلول ها و بروز بیماری های مربوط به پیری است. محققین تلومرها و گروه تلومرازها در مرکز ملی تحقیقات سرطان اسپانیا(CNIO) توانسته اند با موفقیت موش هایی را در آزمایشگاه تولید کنند که تلومرهای بیش از اندازه طویلی دارند و از نظر مولکولی کمتر پیر شده اند.  این تکنیک جدید که مبتنی بر تغییرات اپی ژنتیکی است به منظور به تاخیر انداختن پیری مولکولی از دستکاری ژن ها پرهیز می کند. از طرف دیگر به نظر می رسد که این استراتژی جدید در تولید سلول های بنیادی جنینی و سلول های iPS با تلومرهای طویل و به منظور استفاده در طب بازساختی مهم باشد. در این مطالعه محققین با القای ژن تلومراز موفق به ایجاد یک نقش حفاظتی در برابر پیری و بیماری های مرتبط با پیری شده اند و در نتیجه طول عمر موش ها را به طور معناداری افزایش داده اند. اما در مورد سلول های بنیادی جنینی و سلول های iPS به نظر می رسد که تکثیر آزمایشگاهی آن ها منجر به طویل تر شدن تلومرها بیش از دو برابر طول طبیعی شان می شود. این طویل شدن به لطف مکانیسم های طبیعی فعال و بدون تغییر در ژن تلومراز اتفاق می افتد.

در مورد موش هایی با تلومرهای بسیار طویل به نظر می رسد این سلول ها کاملا دارای عملکرد هستند. زمانی که بافت های این موش ها در زمان های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفتند(0،1،6 و 12 ماهگی)، این سلول ها مقیاس طولی طبیعی شان را حفظ کردند، بدین معنی که با گذشت زمان آن ها با ریتمی طبیعی کوتاه تر شدند و آسیب DNA کمتری در آن ها تجمع پیدا کرد و ظرفیت ترمیمی بیشتری داشتند. در بخش هایی دیگر از این مطالعه آن ها نشان دادند که سلول های بنیادی پرتوان با تلومرهای بسیار طویل می توانند به موجوداتی با تلومرهایی که در سطح مولکولی جوان و طویل مانده اند تبدیل شوند. این مطالعه نشان می دهد که تولید بافت های بالغ با تلومرهای طبیعی و بدون مدیفیکاسیون های ژنتیکی میسر است.

پایان مطلب/