به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این مطالعه که به تازگی منتشر شده است می تواند منجر به درمانی برای بیماری ها یا اختلالاتی شود که در آن ها غضروف و استخوان چهره ای از دست رفته اند. برای مثال، جایگزین کردن غضروف بینی که در اثر سرطان تخریب شده است بسیار مشکل است و درک مسیرهای ژنتیکی که منجر به تکوین غضروف چهره ای می شوند ممکن است به درمان های مبتنی بر سلول های بنیادی در آینده منجر شود که می توان با استفاده از سلول های بنیادی خود فرد، بافت های چهره ای را جایگزین کرد. در واقع کشف مدار ژنی دخیل در این فرایند تمایزی می تواند به بازبرنامه ریزی سلول های بنیادی خود فرد بیمار برای ساخت غضروف چهره ای کمک کند.

استخوان ها و غضروف های چهره ای از سلول هایی بنام سلول های ستیغ عصبی جمجمه ای منشا می گیرند و در مطالعات ژنتیکی که روی این سلول های ستیغ عصبی جمجمه ای صورت گرفت محققین سه ژن را شناسایی کردند که در بخشی از مدار ستیغ عصبی جمجمه ای دخیل هستند، این سه ژن شامل Sox8، Tfap2b و Ets‌است. محققین این سه ژن را با استفاده از تکنیک الکتروپوریشن وارد سلول های ستیغ عصبی تنه ای کردند و سپس این سلول ها را به ناحیه جمجمه ای جنین های پرنده پیوند کردند. پنج روز بعد، این سلول های تنه ای که بیشتر در تشکیل اعصاب نقش دارند و غضروف نمی سازند، عملکردی جدید داشتند و شروع به تولید غضروف کردند. در واقع شناسایی این سلول این توانایی را برای محققین ایجاد می کند که بتوانند سلول ها را برای دست یابی به سلول های مورد نیازشان بازبرنامه ریزی کنند. محققین براین باورند که با اضافه کردن این مدار ژنی(سه ژن مذکور) به سلول های پوستی در محیط آزمایشگاهی تولید سلول های تولید کننده غضروف امکان پذیر است.

پایان مطلب/