به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، اولین ایمپلنت های حلزونی در سال 1980 برای استفاده در افراد بالغ مورد تایید و بلافاصله برای هزاران نفر در سراسر دنیا مورد استفاده قرار گرفت. این ایمپلنت ها که بسیاری از فعالیت های طبیعی مربوط به شنوایی را انجام می دادند به طور الکتریکی یک میکروفون را به بخش حلزونی مرتبط می کردند. اما در مورد کودکان همه چیز به این خوبی به پیش نمی رود و کودکان اندکی هستند که مانند ویلیام به این ایمپلنت ها پاسخ مناسب دهند. دلیل این امر چیست؟

محققین می گویند که نواحی از مغز مانند قشر شنوایی که در کودکان شدیدا ناشنوا مورد استفاده قرار نگرفته اند رفته رفته مورد استفاده برای اعمال دیگری مانند بینایی قرار می گیرند و زمانی که کودکی این ایمپلنت ها را دریافت می کند،این بخش از مغز تا مدتی برای حمایت شنوایی در دسترس نیست و به حمایت فرایندی مانند بینایی می پردازد. این امر به خوبی مشخص می سازد که چرا ویلیام در 18 ماهگی ایمپلنت حلزونی را دریافت کرد اما در چهار سالگی موفق به شنیدن شد. در این میان آن چه که مهم است این است که این ایمپلنت ها، دیر یا زود زندگی یک کودک ناشنوا را دست خوش تغییرات مثبت می کنند.

پایان مطلب/