به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، دکتر مارکوس کوهن و همکارانش سلول های بنیادی را به چشم موش مبتلا به گلوکوم تزریق کردند. نفوذ سلول ها، تکه های بافتی ظریف و کوچک به نام شبکه ترابکولار را که به صورت یک زه کش برای چشم عمل می کند را بازسازی کرد و از تجمع مایع جلوگیری می کند. زمانی که این مایع در چشم تجمع پیدا می کند، افزایش فشار می تواند منجر به گلوکوم شود. این بیماری عصب بینایی را آسیب زده و منجر به نابینایی می شود.

محققین براین باورند که جایگزینی سلول های شبکه ترابکولار آسیب دیده یا از دست رفته با سلول های سالم می تواند منجر به احیای عملکرد بعد از پیوند به چشم گلوکومی شود. یکی از منابع سلولی که می تواند مورد استفاده قرار گیرد، سلول های بنیادی پرتوان القایی است. این سلول های مشکلات اخلاقی مربوط به استفاده از سلول های بنیادی جنینی را ندارند و از آن جایی که از خود فرد مشتق می شوند دچار رد پیوند نیز نمی شوند. دکتر کوهن و همکارانش این سلول های بنیادی را در محیط کشتی حاوی محیط رویی سلول های شبکه ترابکولار انسانی کشت شده در آزمایشگاه کشت دادند و آن ها را به سلول های شبکه ترابکولار تمایز دادند.آن چه که باعث شگفتی محققین شد این بود که آن ها مشاهده کردند که تزریق سلول های بنیادی منجر به تکثیر سلول های اندوژن جدیدی درون شبکه ترابکولار می شود. به عبارت دیگر، به نظر می رسد که سلول های بنیادی به خودی خود زنده نمی مانند بلکه بدن را تحریک می کنند که خودش سلول هایی را درون چشم تولید کند و بدین ترتیب اثرات درمانی متعددی را به جای می گذارند. محققین اثرات این سلول درمانی را در موش ها 9 هفته بعد از پیوند اندازه گیری کردند. موش های آزمایشگاهی معمولا دو تا سه سال زنده می مانند و 9 هفتگی تقریبا معادل پنج تا شش سالگی انسان است. محققین می گویند که آن ها مطمئن هستند که یافته های آن ها می تواند برای شایع ترین شکل گلوکوم به نام گلوکوم زاویه باز اولیه امیدوار کننده باشد.

پایان مطلب/