به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، محققین دانشگاه سانتا باربارا در این مطالعه از تکنولوژی سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و کاربرد آن ها در مدل سازی بیماری ها در آزمایشگاه(disease in dish) استفاده کرده اند. این محققین iPSCهای مشتق از چهار فرد مبتلا به شیزوفرنی و اختلالات ذهنی مربوط به آن را مورد مطالعه قرار دادند. نتایج این مطالعه شباهت بسیار نزدیک و واضح نورون های مشتق از این iPSCها و کشت شده در آزمایشگاه با نورون های مشتق از افراد بیمار را نشان می دهد. در این مطالعه آن ها سلول های پوستی را به پنج رده سلول بنیادی القا کردند و سپس آن ها را به جمعیت های خالصی از نورون های تشکیل دهنده سیناپس تمایز دادند. آن ها با مشاهده نورون های مشتق از بیماران در ظروف کشت و نحوه برهمکنش آن ها با یکدیگر سعی در شناسایی عوامل دخیل در بروز این بیماری داشتند. مطالعات آن ها روی نورون های مشتق از iPSCها، نشان داد که در این افراد ژنی به نام DISC1 دچار موتاسیون می شود و بالطبع آن ژنی که با آن برهمکنش می کند نیز کاهش می یابد. بررسی ها در مورد نقش DISC1 در سیناپس، محققین سطح فعالیت ژن های مختلف را در نورون های سالم و نورون های مشتق از افراد مبتلا به شیزوفرنی مقایسه کردند. بسیار جالب بود که فعالیت بیش از 100 ژن در بین این دو گروه مختلف بود. این اولین بار است که مطالعه ای نقش DISC1 در تنظیم فعالیت تعداد بسیار زیادی از ژن ها و سیناپس های نورونی نشان می دهد. محققین براین باورند که توانایی ایجاد نورون هایی با ویژگی های شیزوفرنی در آزمایشگاه، آن ها را یک گام دیگر به ایجاد درمان برای این بیماری و غربالگری های دارویی نزدیک می کند.

پایان مطلب/