به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، محققین در مدرسه پزشکی دانشگاه استنفورد می گویند زمانی که سلول در زوایا و مخفیگاهی درون بافت که در این جا یک داربست زیستی را ایجاد کرده اند سکنی بگزیند می تواند با سیستم گردش خون بافتی یکپارچه شود.

با توجه به یافته های جدیدی که این محققین داشته اند می توان به یکی از رویاها در زمینه مهندسی بافت که همواره با موانعی روبرو بوده است دست یافت: ناتوانی در تولید اندام های جامد از سلول های بنیادی در غیاب منبع قابل اتکایی از خون که بتواند تکوین ساختارهای درونی را حمایت کند. در واقع در حوزه مهندسی بافت یکی از دغدغه های اصلی در زمینه تولید بافت و اندام عدم رگزایی و در نتیجه خونرسانی مناسب برای بافت جدید بوده است زیرا این امر موجب می شود که اکسیژن و مواد غذایی کافی به سلول ها و بافت های جدید نرسد.

در این مطالعه جدید محققین روی بخشی از سیستم گردش خون که بین انسان و حیوان مشترک است و آن را بسترهای زیر عروقی(microcirculatory beds) می نامند، فوکوس کردند. اگر بخواهیم تصوری از این بستر داشته باشیم مانند این می ماند که انگشتان دو دست را از سر پنجه ها به هم بچسبانیم، انگشتان یک دست مویرگ های ورودی و انگشتان دست دیگر مویرگ های خروجی را نشان می دهد. گارتنر و همکارانش این بسترهای ریز عروقی را در اندازه ای یک سکه نیمه از کشاله ران رت های آزمایشگاهی برداشته و انتهای دو رگ خونی اصلی را به یک بیورآکتور متصل کردند. این بیورآکتور یک سوپ مواد غذایی اکسیژن دار را به درون یک رگ پمپ کرده و از رگ دیگر آن ها را بازیافت می کند. آن ها نشان داده اند که هنگامی که فشار هون و تعادل مواد غذایی مناسب بدست آید، بیورآکتور بافت را به اندازه کافی برای ایمپلنت کردن ثانویه به جانوران دارای ژنتیک مشابه ظرف 24 ساعت سالم نگه می دارد. در بسیاری از موارد بافت ظرف 28 روز اول بعد از پیوند از پوست پیرامونش غیر قابل تشخیص خواهد بود، هر چند نرخ موفقیت این روش، هرچه مدت زمان بودن در بیورآکتور افزایش یابد کاهش می یابد. از طرفی بافت های کنترل که به بیورآکتور متصل نشده بودند ظرف مدت شش ساعت بعد از پیوند مردند. در بخشی دیگر از مطالعه محققین از بیورآکتور برای پمپ کردن سلول های بنیادی چند توان  مشتق از مغز استخوان و چربی در میان بافت استفاده کردند. آن ها مشاهده کردند که طی این فرایند سلول های می توانند به خارج از فضاهای عروقی و به درون بافت پیرامونی مهاجرت کنند. این سلول ها در این بافت ها ساکن شده و شروع به کلونی زایی می کنند، برخلاف سلول های بنیادی که به طور مستقیم به درون بافت تزریق می شوند، سلول های بنیادی که بدین طریق درون بافت کاشته می شوند تا بیش از هشت هفته بعد از ایمپلنت شدن مجدد زنده می مانند. محققین تولید و انتقال این حجم سلولی بدون این که آن ها دچار مرگ شوند را موفقیتی بزرگ می دانند.

پایان مطلب/