به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این امر استرس را هم در بافت انفارکته و هم در بافت سالم افزایش می دهد و می تواند منجر به نارسایی قلبی شود. مطالعات نشان داده است که استفاده از زیست مواد قابل تزریق می تواند در برخی موارد این مشکلات را با از بین بردن استرس و فشار روی ناحیه انفارکته شده کاهش دهد. معمولا در این روش ها برخی فاکتورهای زیستی و سلول های بنیادی را با این زیست مواد یا هیدروژل های تزریقی به محل ضایعه تزریق می کنند. در این میان، محققین دانشگاه Penn State با مطالعاتی که انجام دادند علاقمند به استفاده از از کلاس های هیدروژلی مبتنی بر اسید هیالورونیک در این زمینه شدند. آن ها ماکرومرهای مختلفی از اسید هیالورونیک را از با ویژگی های مکانیکی مختلف و نرخ تجزیه شدن مختلف از چند هفته تا چند ماه تولید کردند. این تنوع در ویژگی به آن ها اجازه داد که دریابند چگونه ویژگی ها مواد از نظر مکانیکی و نرخ تجزیه شدن می تواند روی هیدروژل های اسید هیالورونیکی قابل تزریق اثر بگذارد و در نتیجه توانایی آن ها بعد از تزریق به محل ضایعه را نیز تحت تاثیر قرار دهد. آن ها توانسته اند هیدروژل اسید هیالورونیکی با خواص مناسب برای تزریق در عضله آسیب دیده قلبی را تولید کنند که می تواند سلول های بنیادی تزریقی را در مدت زمان مناسب برای رشد و تکثیر در آن ناحیه حمایت کند. این امر می تواند به تقویت عضله آسیب دیده  کمک کند و مانع از اتساع عضله قلبی و کاهش راندمان قلبی شود.

پایان مطلب/