به گزارش بنیان ، دکتر علی فتاحی، استادیار دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه و یکی از محققان این تیم پژوهشی اظهار کرد: در این پژوهش از یک داروی ضد سرطان آبگریز به عنوان یک جزء میسل استفاده شده و علاوه بر این نشان داده شده است که بارگذاری دارو در هسته میسل نیز امکان پذیر است. این دارو می‌تواند با دارویی که جزیی از میسل است یکسان باشد و یا یک داروی ضد سرطان آبگریز دیگری باشد.

وی در این باره افزود: هدف از این تحقیقات ساخت میسلی بود که قابلیت انتقال دو داروی ضد سرطان را به طور همزمان داشته باشد. علاوه بر این، ساخت این نوع میسل تاکنون مورد توجه قرار نگرفته بود. در این نوع میسل علاوه بر داروی بارگیری شده در هسته میسل، جزیی از خود میسل حاوی داروی ضد سرطان دیگر است.

فتاحی ادامه داد: به همین منظور برای این تحقیق ابتدا کونژوگه چیتوزان-رتینوئیک اسید در نسبت‌های مختلف مولی ساخته شد و بعد از ساخت میسل از کونژوگه‌های حاصله، میسل‌های کونژوگه‌ای که دارای بهترین اندازه ذره‌ای، پایداری، مورفولوژی و غلظت بحرانی میسل بودند، جهت ادامه کار انتخاب شدند. سپس میزان بارگیری داروی ضدسرطان و تاثیر بارگیری بر ویژگی‌های فیزیکی میسل مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت الگوی رهایش دارو از میسل در شرایط برون تن بررسی شد.

به گفته فتاحی، سامانه‌های دارورسانی در ابعاد نانومتری دیرتر توسط سیستم ایمنی شناسایی می‌شوند و علاوه بر این نانومیسل‌ها طی اثر افزایش نفوذپذیری و ماندگاری می‌توانند در تومورهای سرطانی جمع شوند.

به گزارش ایسنا فتاحی با اظهار امیدواری به تکمیل این تحقیقات به منظور مطالعات کلینیکی طی دو تا سه سال آینده تصریح کرد: در صورت کامل‌تر شدن پروژه، انتظار می‌رود با رسانش هدفمند داروی ضد سرطان، دوز مصرفی کاهش یافته و در نتیجه آن هزینه درمان نیز کاهش یابد. علاوه بر این، عوارض دارویی نیز تقلیل پیدا خواهد کرد. لازم به ذکر است که میسل‌ها یکی از بهترین گزینه‌ها جهت افزایش حلالیت داروهای نامحلول -مانند بسیاری از داروهای ضدسرطان هستند.

در این تحقیقات علاوه بر دکتر علی فتاحی، دکتر محمدعلی گلعذار و دکتر محمدحسین فتحی از دانشکده مواد دانشگاه صنعتی اصفهان، دکتر ژاله ورشوساز و دکتر حمید میرمحمدصادقی از دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان نیز همکاری داشته‌اند.

نتایج این پژوهش در مجله «Carbohydrate Polymers» منتشر شده است.

پایان مطلب/