به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، طی تکوین اولیه جنین، سلول های پیش ساز بسیاری از انواع بافت های اسکلتی عضلانی شروع به ارتباط برقرار کردن با یکدیگر می کنند و با گذشت زمان به صورت شبکه های سازمان یافته ای از سلول های منفرد در می آیند که بوسیله ماتریکس خارج سلولی احاطه شده اند. این ماتریکس از پلی ساکاریدها و پروتئین های رشته ای ترشح شده از سلول ها ساخته شده است و حمایت ساختاری و بیوشیمیایی از سلول ها فراهم می آورد. طی تکوین جنین، این ماتریکس خارج سلولی با افزایش مواد ماتریکسی بیشتر بوسیله سلول ها، سفت تر شده و سلول ها را برای تبدیل شدن به سلول های تخصص یافته تری هدایت می کند. هم چنین این ماتریکس می تواند به صورت محیطی عمل کند که اطلاعات مکانیکی را به سلول ها منتقل می کند. طی تکوین عضلانی اسکلتی، محیط پیرامون سلول به تدریج از محیط غنی از ارتباطات سلول-سلول به محیط غنی از برهمکنش های سلول- ماتریکس خارج سلولی تغییر ماهیت می دهد. محققین دانشگاه پنسیلوانیا در این مطالعه دریافتند که در پاسخ به سیگنال های مکانیکی مربوط به محیط پیرامونی، کمپلکسی پروتئینی به درون هسته منتقل می شود که پروتئین های YAP/TAZ نام دارد. در هسته این پروتئین به تمایز سلول های بنیادی به سلول های تخصص یافته مربوط به هر بافت کمک می کند. این محققین پلت فرمی از یک زیست ماده خاص ایجاد کردند که به آن ها اجازه می دهد دریابند چگونه پروتئین های دخیل در تماس سلول- سلول(N-کادهرین) قادر به  ماسک کردن سلول های بنیادی برای ممانعت از تجمع فیبرونکتین ماتریکس خارج سلولی در گستره ای از سفتی های بافتی است. سیگنال های مربوط به سلول- سلول که بوسیله زیست ماده ارائه می شود، توانایی سلول های بنیادی برای کشیدن مولکول های ماتریکس خارج سلولی به سمت خودش را می کاهد و در نتیجه میزان مولکول های YAP/TAZ وارد شونده به هسته سلول های در حال تکوین را کاهش می دهد. در نتیجه این امر موجب می شود که تفسیر متفاوتی از سفتی ماتریکس خارج سلولی بوسیله سلول ها و نوع تمایز آن ها صورت گیرد. محققین این مطالعه هدف بلند مدت شان را تفسیر این راز می دانند که چگونه سلول ها سفتی محیط پیرامون شان را تعیین می کنند.

پایان مطلب/