به گزارش بنیان به نقل ازHealthday، این نقص نقش مهمی را در مرگ گروهی از سلول های عصبی که فقدان آن ها مشخصه اصلی پارکینسون است ایقا می کند. در این مطالعه محققین دانشگاه استنفورد در کار با سلول های مشتق از بیماران پارکینسونی و افراد سالم یک بیومارکر مولکولی را شناسایی کرده اند که نه تنها موارد خانوادگی این بیماری و آن هایی که استعداد به ارث بردن بیماری را دارند را نشان می دهد بلکه اشکال پراکنده تری که به دلیل شرایط محیطی و نه شرایط ارثی ایجاد می شوند را نیز نشان می دهد. این نقص مانع از این می شود که سلول ها منابع تامین انرژی درونی شان یعنی میتوکندری ها را نتوانند بعد از فرسوده شدنشان به صورت سریع حذف کنند. این یافته می تواند به تشخیص صحیح تر و سریع تر پارکینسون و هم چنین ایجاد درمانی برای آن کمک کند. پارکینسون اختلال عصبی پیش رونده ای در سیستم عصبی است که بوسیله لرزش، سفتی و عدم تعادل و هماهنگی عضلات مشخص می شود و از هر 60 یا 70 آمریکایی یک نفر در سنین 65 به بالا به آن مبتلا می شود.

پایان مطلب/