به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، فیبروز ریوی آیدیوپاتیک، یک بیماری ریوی مزمن است که با تشکیل بافت اسکار در ریه ها مشخص می شود. این بافت اسکار موجب ضخیم و سفت شدن ریه ها شده می شود که با گذشت زمان کارایی تنفسی ریه ها و میزان تبادل گازی را کاهش می دهد. محققین پیش از این برای مطالعه اثر موتاسیون های ژنتیکی یا داروها روی سلول های ریوی، به کشت ها سلولی دو بعدی تکیه داشتند. اما زمانی که محققین سلول ها را از افراد مبتلا به فیبروز ریوی آیدیوپاتیک گرفته و در این کشت های دو بعدی رشد دادند، سلول ها شبیه سلول های سالم بودند و قادر به مدل سازی اسکار بافتی نبودند. ناتوانی برای مدل سازی فیبروز ریوی آیدیوپاتیک در آزمایشگاه، مطالعه بیولوژی و پاتولوژی این بیماری و طراحی دارو برای این بیماری را مشکل می کند. برای حل این مشکل، آن ها سلول های بنیادی را ریه افراد بالغ گرفتند و از آن ها برای پوشاندن دانه های هیدروژلی چسبنده استفاده کردند و آن ها را درون چاهک هایی با قطر 7 میلی متر قرار دادند. درون هر چاهک، این سلول های ریوی اطراف دانه ها رشد کردند و آن ها را به هم متصل شدند و در نهایت الگوی سه بعدی را به خود گرفتند. مقایسه این ارگانوئیدهای کوچک با بافت ریوی بالغ حاکی از شباهت بسیار زیاد آن ها با یکدیگر بود. زمانی که این محققین فاکتورهای مولکولی خاصی را به کشت های سه بعدی اضافه کردند، ریه ها اسکارهایی شبیه با آن چه در افراد مبتلا به فیبروز ریوی آیدیوپاتیک دیده می شود، شکل دادند. محققین این ارگانوئیدهای ریوی را ابزار مناسبی برای مطالعات ریوی از این دست می دانند و امیدوارند بتوانند از آن ها برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد مکانیسم های منجر به بیماری و هم چنین طراحی دارو و درمان های جدید استفاده کنند.

پایان مطلب/