به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، دو مطالعه اخیرا به چاپ رسیده است که نشان داده اند فقدان سلول های بنیادی عضلانی در اوایل دیابت، یکی از دلایل محتمل تحلیل رفتن عضلات است که در مراحل پیشرفته بیماری اتفاق می افتد. از دست رفتن عضلات اسکلتی که بزرگترین اندام حساس به انسولین است روی توانایی تنظیم قند خون و پاسخ به انسولین در طول زمان اثر می گذارد. این مقاومت انسولینی که در افراد مبتلا به دیابت نوع یک اتفاق می افتد یکی از دلایل اختلالات بعدی مانند نارسایی کلیوی و بیماری های قلبی عروقی است.

در مطالعات موشی و انسانی، محققین دانشگاه مک مستر نشان داده اند که دیابت نوع یک، اثری منفی روی عضلات می گذارد و با بهبود سلامت عضلات، می توان سطح قند خون را کاهش داده و پاسخ به انسولین را بهبود بخشید. آن ها کشف کرده اند که یک راه برای جلوگیری از تحلیل رفتن عضلات در دیابت، کاهش میوستاتین است که یک هورمون طبیعی است که رشد عضلات را سرکوب می کند. آن ها دریافته اند که حتی بدون انسولین، سطح قند خون به طور قابل توجهی کاهش می یابد و حساسیت عضلات به انسولین بیشتر می شود. اخیرا برخی از کمپانی های دارویی به دنبال طراحی داروهای مهار کننده جدیدی هستند که با کمترین عوارض جانبی میوستاتین را مهار کنند. اگرچه بسیاری از محققین ورزش را یک راهکار درمانی مناسب می دانند اما برای کسانی که قادر به انجام حرکات ورزشی نیستند استفاده از چنین داروهایی که می توانند مانع از تحلیل رفتن عضلات شده و به کاهش عوارض دیابت کمک کنند، می تواند بسیار سودمند باشد.

پایان مطلب/