به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، اسپرم از سلول هایی بوجود می آید که متحمل مراحل متعددی از تکوین می شوند. فاکتورهای رونویسی شناخته شده اند که اغلب این مراحل را هدایت می کنند. اما تا قبل از این مطالعه در دانشگاه کالیفرنیا، هیچ فاکتور رونویسی که تشکیل سلول های بنیادی موسوم به سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی را در بیضه ها هدایت کند شناخته نشده بود.

در این مطالعه، ویلکینسون و همکارانش تمام کلاستر 33 ژن Rhox در موش را برداشتند و با شگفتی تمام مشاهده کردند که قابل توجه ترین نقص در این موش ها نقص مربوط به سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی بود. وقتی آن ها یکی از این ژن های Rhox به نام Rhox10 را برداشتند، مشاهده کردند که نقصی مشابه با زمان حذف تمام مجموعه اتفاق افتاد. ویلکینسون و همکارانش دریافتند که مشکلی در مورد سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی در موش فاقد Rhox10 اتفاق نیافتاد و تنها تعداد آن ها کم بود. مطالعات بیشتر نشان داد که آن چه در این میان اتفاق می افتد این است که اغلب سلول های مراحل اولیه تر یعنی پرواسپرماتوگونیا(pro-spermatogonia) به سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی تخصص نمی یابند. در نتیجه بیضه موش های ناقص برای Rhox10 بزرگ نشده و در نتیجه تعداد اسپرم های آن ها نیز با افزایش سن آن ها افزایش نمی یابد. به نظر می رسد که Rhox10 حیاتی ترین ژن در کلاستر Rhox است که نقش مهمی را تشکیل سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی بازی می کند.

پایان مطلب/