به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زمانی که عضلات اسکلتی متصل به استخوان ها آسیب می بینند، سلول های بنیادی عضلانی از حالت خفته خود بیدار می شوند و آسیب را ترمیم می کنند. اما با پیر شدن عضلات شمار سلول های بنیادی عضلانی و عملکرد آن ها کاهش می یابد و این امر عملکرد بافتی و توانایی بازسازی را نیز تحت الشعاع قرار می دهد. در مطالعه ای جدید دکتر لپر و همکارانش در دانشگاه میسوری اندازه خزانه سلول های بنیادی عضلانی را بررسی کرده اند. بویژه، آن ها به دنبال این بوده اند که آیا شمار سلول های بنیادی را می توان افزایش داد یا خیر و این امر مزایای عملکردی نیز خواهد داشت. آن ها با استفاده از موش های مدیفه شده ژنتیکی، محققین دریافتند که زمانی که اندازه عضله بدون تغییر باقی بماند، به طور اعجاب آوری قادر به حمایت شمار بیشتری از سلول های بنیادی خواهد بود. این افزایش شمار سلول های بنیادی می تواند عضلات آسیب دیده را ترمیم کند که این فرایند سریع تر از شرایط طبیعی خواهد بود. به نظر می رسد که افزایش شمار این سلول های بنیادی مانع تضعیف عضلات و تحلیل رفتن آن ها شود. آن ها در این مطالعه موش هایی را تولید کردند که ژنی به نام TEAD1 را بیش بیان کردند که پروتئین حاصل از آن روی تنظیم نوع فیبرهای عضلانی تولیدی تاثیر می گذارد. به نظر می رسد که فیبرهای عضلانی بیان کننده TEAD1 روی سلول های اقماری مرتبط با آن ها که TEAD1 را بیان نمی کنند اثر می گذارند. موش های تراریخته برای TEAD1، بیش از 6 برابر ا موش های کنترل سلول های اقماری تولید می کنند. این مطالعه نشان می دهد که فیبرهای عضلانی می توانند با سلول های بنیادی شان ارتباط برقرار کرده و خزانه سلولی شان(از نوع بنیادی) را تقویت کنند.

پایان مطلب/