به گزارش بنیان به نقل از Medical xpress ،  یک مطالعه جدید انجام شده توسط محققان دانشگاه Wake Forest Baptist نشان می دهد این استرس، تنها یک اثر جانبی احساسی تشخیص بیماری نیست بلکه همچنین می تواند اثر داروهای سرطان پروستات را کاهش داده و توسعه سرطان پروستات را سرعت بخشد. این یافته در مجله Clinical Investigation منتشر شده است. این محققان به رهبری دکتر George Kulik، دانشیار زیست شناسی سرطان، اثرات استرس رفتاری را در دو مدل موش مختلف مبتلا به سرطان پروستات آزمایش کردند. یک مدل از موش ها با سلول های سرطان پروستات انسان پیوند شده و تحت درمان با داروی سرطان پروستات قرار گرفتند. هنگامی که موش ها آرام و عاری از تنش نگه داشته شدند، دارو سبب تخریب سلول های سرطانی پروستات و مهار رشد تومورشد. ولی هنگامی که به موش ها استرس وارد شد، سلول های سرطانی نمرده و دارو رشد تومور را مهار نکرد. در مدل دوم، موش های اصلاح شده ژنتیکی برای توسعه سرطان پروستات مورد استفاده قرار گرفتند. هنگامی که به این موش ها بارها و بارها استرس وارد شده بود، اندازه تومور پروستات افزایش یافت و زمانی که موش ها با bicalutamide، دارویی که برای درمان سرطان پروستات استفاده می شود، تحت درمان قرار گرفتند، اندازه تومور پروستات کاهش یافت و وقتی که این دارو در شرایط استرس مکرربه این موش ها داده شد، تومور پروستات جوابی به این  دارو نشان نداد. این محققان پس از تجزیه و تحلیل داده ها، مسیر سیگنالینگ سلولی را شناسایی  کردند که توسط آن اپی نفرین یا هورمون آدرنالین، واکنش های زنجیره ای را که مرگ سلولی را کنترل می کند، مهار می کند. Kulik گفت: با توجه به این که تشخیص سرطان پروستات، سطح استرس و اضطراب را افزایش می دهد، فعال شدن مسیر سیگنالینگ ناشی ازاسترس با مهارفرایند مرگ سلولی ممکن است منجر افزایش پیشرفت سرطان شود. وقتی به هر دو مدل موش داروی beta-blocker که مانع از فعالیت سیگنالینگ ضد آپوپتوزی اپی نفرین می شود، داده شد، استرس سبب رشد تومور پروستات نشد.

 Kulik گفت:  دادن beta-blocker به بیماران مبتلا به سرطان پروستات که سطوح اپی نفرین آنها افزایش یافته است، می تواند اثر درمان داروهای ضد سرطان را بهبود بخشد". "یافته های ما می تواند به نفع بیماران مبتلا به سرطان پروستاتی باشد که از کاهش استرس و یا مهارکننده های دارویی سیگنالینگ ناشی ازاسترس سود خواهند برد." محققان در حال حاضر در حال بررسی این مسیر  سیگنالینگ شناسایی شده در موش در انسان هستند. Kulik گفت: «ما در ابتدای راه درک واکنش بین استرس و سرطان و اثرات استرس برروی سلول های سرطانی، ریزمحیط تومور و کل ارگانیسم  هستیم. او گفت. "ما امیدواریم که که اجزای این مسیر سیگنالینگ بتواند به عنوان نشانگرهای زیستی برای پیش بینی نحوه پاسخ یک توموربه استرس و درمان های ضد استرس مورد استفاده قرار گیرد. 

پایان مطلب/