به گزارش بنیان به نقل از 7thspace.com، یک نظریه این است که سلول های بنیادی مزانشیمی ممکن است به جای نقش عملکردی دارای نقش پاراکرینی درترمیم و بازسازی آسیب ریوی داشته باشند.

به منظور بررسی نقش پاراکرینی سلول های بنیادی مزانشیمی انسان (hMSC) در ترمیم  اپیتلیال ریه، محیط کشت  hMSC و یک گروه انتخاب شده از پروتئین های ترشحی مزانشیمی بر روی دودمان سلول های اپیتلیال آلوئولار نوع II ریه انسان و سلول های اپیتلیال مسیر هوایی کوچک انسان مورد آزمایش قرار گرفت و ازیک مدل آزمایشگاهی برای ترمیم زخم و یک مدل ترمیم زخم سه بعدی دیگر برای بررسی خواص مهاجرتی hMSC استفاده شد.

این مطالعه نشان داد که محیط کشت  MSC سبب تسهیل ترمیم زخم در این دو دودمان سلولی از طریق تحریک مهاجرت سلولی شده است.

همچنین نتایج نشان داد که پروتئین های ترشحی hMSC شامل مجموعه ای از پروتئین های Fibronectin، Lumican، Periostin و IGFBP-7 ، هر یک قادر به تاثیر بر مهاجرت سلولهای اپتلیالی و تحریک ترمیم زخم  است. علاوه براین، hMSC یک پاسخ مهاجرتی قوی به آسیب سلولهای اپتلیالی داده و سبب بسته شدن سریع و موثر زخم در مدل سه بعدی می شود.

این یافته ها از نظریه کاربرد بالینی سلول های بنیادی مزانشیمی  / یا عوامل ترشحی آن به عنوان یک روش ترمیمی دارویی برای درمان فیبروز ایدیوپاتیک ریه (IPF) و سایر اختلالات فیبروتیک ریوی حمایت می کند.

پایان مطلب/