به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، محققین آمریکایی در انستیتو کارنیژ بالتیمور می گویند که ژن هایی که در تشکیل سلول های عضلانی در جنین ها و نوزادان دخیل هستند در سلول های بنیادی بالغ فعال نیستند. به همین دلیل محققینی که امیدوارند از سلول های بنیادی عضلانی در سلول درمانی استفاده کنند نباید براین باور باشند که ژن هایی که تکوین عضلانی اولیه را کنترل می کنند، در ترمیم عضلات بالغ نیز هدف مشابهی را دنبال کنند.

مطالعات گذشته نشان داده است که دو ژن Pax3 و Pax7 تبدیل شدن سلول ها به عضلات را در جنین ها کنترل می کند و در این میان Pax7 در ساخت عضلات در نوزاد موش نیز نقش دارد. برای درک بهتر نقش آن ها دکتر لپر و همکارانش این ژن ها را در مراحل مختلف تکوین موش زنده نیز بررسی کردند. آن ها با استفاده از مهندسی ژنتیک Pax3 و Pax7 را در سلول های بنیادی عضلانی بالغ سرکوب کردند و دریافتند که سلول های بنیادی بالغ هنوز قادرند عملکرد طبیعی شان را انجام دهند. این مطلب بسیار تعجب آور بود. اما آیا این امر در مورد عضلات آسیب دیده و زمانی که سلول های بنیادی عضلانی به دنبال ایجاد بافت جدید هستند نیز صدق می کند؟ برای رسیدن به جواب، آن ها عضلات پای موش بین زانو و مچ پا را تخریب کردند و مشاهده کردند که آن ها قادرند عضلات جدیدی را بسازند، حتی اگر دو ژن کلیدی  مربوط به سلول های بنیادی عضلات جنینی وجود نداشته باشند. محققین می گویند که ژن های مربوط به سلول های عضلات جنینی تنها در سه هفته اول بعد از تولد موش ها فعال هستند و بعد از آن وارد یک مرحله خاموشی می شوند و اجازه فعالیت مجموعه ای دیگر از ژن ها را می دهند.

پایان مطلب/