به گزارش بنیان به نقل ازstem-cells-news، ایمپلنت های دندانی به خوبی دندان طبیعی را شبیه سازی می کنند اما توانایی ایمپلنت ها برای واکنش به رشد بیمار، فشار ناشی از جویدن و کار ارتودنسی در آینده، اگر با بافت پریودنتال کافی احاطه نشوند، کاهش خواهد یافت. در مطالعه ای جدید محققین این بافت پریودنتال را در سوکت تازه ای از مدل جانوری بزی مهندسی کرده اند. در این مطالعه که روی پنج بز صورت گرفتن، بلافاصله بعد از برداشتن دندان های آن ها، دو ایمپلنت تیتانیومی برای آن ها نصب شد و یک داربست پلی دی ال لاکتید کو گلیکولید پیرامون هر کدام از آن ها نصب شد. در گروه کنترل تنها از این داربست ها استفاده شد. در گروه تیمار از داربست های کشت شده با سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان برای در بر گرفتن ایمپلنت ها استفاده شد. ده روز بعد از ایمپلنت، همه آنها تا حدی تکوین بافت پریودنتال را در پیرامون شان نشان دادند. یک ماه بعد در گروه کنترل نشانه ای از تکوین بافت پریودنتال مشاهده نشد اما در اطراف ایمپلنت های گروه تیمار بافت سیمان، استخوان و لیگامنت پریودنتال شکل گرفت که هر سه بافت برای بازسازی بافت پریودنتال مورد نیاز هستند. مطالعه بیشتر نتایج مثبت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان در نقص های پریودنتالی پیرامون دندان طبیعی را نیز نشان داد. این مطالعه نشان می دهد که استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان می تواند به خوبی موجبات بازسازی بافت پریودنتال در اطراف ایمپلنت های تیتانیومی را فراهم آورد.

پایان مطلب/