به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، بیماری فیبروز ریوی که آن را فیبروز ریوی ایدیوپاتیک نیز می نامند بیش از 100000 نفر را در سراسر آمریکا تحت تاثیر قرار داده است و متاسفانه بیماران مبتلا بعد از تشخیص این بیماری مدت زمان زیادی زنده نمی مانند(معمولا بین سه تا پنج سال). فیبروز ریوی رفته رفته تنفس را برای بیماران مشکل می کند و موجب مرگ آن ها می شود.

در این مطالعه جدید محققین روی آلوئول ها فوکوس کردند که کیسه های هوایی کوچک در انتهای مجاری هوایی هستند که محل تبادل گازهای تنفسی هستند. سلول های اپی تلیالی که این آلوئول ها را می پوشانند موادی را تولید می کنند که به باز ماندن این کیسه های هوایی کمک می کند. در فیبروز ریوی، این سلول های اپی تلیالی به صورت غیر طبیعی درآمده و بافت فیبروزه در این ریه ها تجمع پیدا می کند و منجر به اسکار می شود. دلیل این امر چیست؟

این مطالعه نشان داده است که در افراد مبتلا به فیبروز ریوی، مشکلات مربوط به سلول های AEC2 است. در مقایسه با بافت ریوی افراد سالم، بافت ریوی مربوط به افراد مبتلا به فیبروز ریوی سلول های AEC2 کمتری دارد و تعداد اندک باقیمانده نیز توانایی نوسازی ندارند. سطح این سلول ها میزان اندکی هیالورونان دارد که ماده شیمیایی است که ترمیم و خودنوزایی بافتی را افزایش می دهد. محققین نشان داده اند که با حذف این ماده از موش ها، نوعی اسکار بافت ریوی در این موش ها ایجاد می شود که مشابه با فیبروز ریوی است. این اولین بار است که شواهد نشان می دهد که فیبروز ریوی ایدیوپاتیک، بدوا بیماری نارسایی سلول های بنیادی AEC2 است. محققین یک رویکرد امیدوار کننده برای درمان فیبروز ریوی را طراحی و تولید داروهایی می دانند که تولید مثل سلول های AEC2 را افزایش دهند. در این مطالعه محققین توانسته اند سلول های بنیادی را از ریه های بیمار جداسازی کنند و امیدوارند که با تولید ارگانوئیدهای ریوی از آن ها بتوانند به خوبی تکوین ریه و بیماری های مختلف را بررسی کنند.

پایان مطلب/