به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، لخته های خونی کوچک که آن ها را امبولی می نامند، بیشتر به این دلیل مورد توجه هستند که از طریق سیستم عروقی مهاجرت کرده و قبل از این که از بین بروند، عروق را مسدود کرده و مانع از خونرسانی و اکسیژن رسانی به اندام هایی مانند ریه ها می شوند. برای متوقف کردن خونریزی شدید یا جریان خون به یک آنوریسم، پزشکان اصول مشابهی را با تشکیل امبولی های مصنوعی در پیش می گیرند که می تواند عروق حامل خون را مسدود کند. با استفاده از کاتترهای هدایت شدنی، آن ها فنرهای فلزی نرم و کوچک یا عوامل امبولی زای مایع(چسب) را درون شریان های تحت تاثیر قرار گرفته قرار داده و عبور خون را مسدود می کنند. هر دو این روش ها با محدودیت هایی مواجه است. امبولی زایی فنر ممکن است به دلیل این که فنر در اندازه مناسب نیست یا این که در جایگاه صحیح قرار نگرفته است موثر نباشد، و عوامل امبولی زای مایع نیز می توانند به طور تصادفی درون کاتترها رسوب کنند و از همه مهمتر این که در هر دو مورد امبولی با گذشت زمان نشت می کند.

تیمی از محققین در انستیتو Wyss در هاروارد عوامل امبولی زای مبتنی بر هیدروژلی را طراحی کرده اند که می تواند همه این مشکلات را برطرف سازد. این مطالعه اولین شواهد پیش درمانگاهی را در مدل های جانوری ارائه کرده است که نشان می دهد این هیدروژل می تواند بوسیله کاتتر منتقل شده و به درون عروق خونی تزریق شود و ایجاد بلوک های ایمن مسدود کننده عروق خونی را افزایش دهد. خادم حسینی می گوید این هیدروژل از دو جزء اصلی تشکیل شده است که شامل مولکول های ژلاتین و دیسک های کوچکی از نانو پلاکت های سیلیکات است که عملکرد پلاکت های واقعی را برای پیشبرد لخته شدن خون افزایش می دهند. این هیدروژل تحت فشار نازک می شود، برای مثال آن ها زمانی که با یک سرنگ تزریق می شوند به صورت نازک جریان می یابند و به محض این که فشار از روی آن برداشته می شود به صورت جامد در می آید و منجر به ایجاد سد محکمی درون عروق می شود. استفاده از این هیدروژل در مطالعات موشی و خوکی که ساختار عروقی شبه انسانی دارد نیز بسیار موثر بوده است.

پایان مطلب/