به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، زمانی که سرطان شکل می گیرد، سلول های ایجاد شده از نظر ویژگی های زیستی شان یکدست نبوده و به طور متفاوت و مختلفی در تکوین تومور مشارکت می کنند. تنها کسر کوچکی از سلول های سرطانی می توانند تومورهای جدید را شکل دهند و یا متاستاز انجام دهند که این سلول ها را سلول های بنیادی سرطانی می نامند. این تفاوت بین سلول های توموری، دلیل اصلی چالش ها در درک ذات تومورها، حساسیت آن ها به داروها و برنامه ریزی برای درمان موثر به منظور حذف سلول های توموری بوده است. بسیاری از داروهای شیمی درمانی قادر نیستند که این سلول های بنیادی سرطانی را به طور کامل حذف کنند و در نتیجه این سلول ها منجر به عود مجدد سرطان می شوند. در این مطالعه جدید محققین دریافتند که شماری از سلول های سرطانی یعنی سلول های بنیادی سرطانی یکی از پروتئین های بسته بندی DNA به نام H1.0 را از دست می دهند. با متصل شدن به DNA، پروتئین H1.0 بیان ژن های متصل به آن را خاموش می کند. به نظر می رسد که از بین رفتن H1.0 برای نامیرا ماندن سلول های سرطانی حیاتی است. محققین برهمکنش این پروتئین با DNA را بررسی کردند و دریافتند که این پروتئین به مناطق تنظیمی ژن ها متصل می شود. زمانی که سطح H1.0‌ پایین می آید، ژن هایی که این پروتئین به آن ها متصل است فعال می شوند. این ژن ها به سلول های سرطانی قابلیت نامیرا شدن می دهند. برای شناسایی و تمایز قایل شدن بین سلول های بنیادی سرطانی با سایر سلول ها، محققین مکانیسم های اپی ژنتیکی که بتواند بین آن ها تفاوت قائل شود را بررسی کردند. آن ها نشان دادند که رابطه معکوسی بین H1.0 و تقسیم سلول های سرطانی وجود دارد یعنی هر چه سطح H1.0 کاهش یابد، قابلیت تقسیم کنترل نشده سلول ها نیز افزایش می یابد. به نظر می رسد که ناپدید شدن H1.0 مشخصه اصلی سلول های بنیادی سرطانی باشد و برای حفظ توانایی تقسیمی و رشد این سلول ها ضروری است.

پایان مطلب/