به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، فیبروز در بیماری های تخریب کننده و هم چنین در پیر شدن طبیعی اتفاق می افتد و با تغییر نیچ سلول های بنیادی و اثر روی عملکرد آن ها، اثر منفی روی بازسازی عضلات می گذارد. علاوه براین، هر چه بافت اسکار بیشتری ایجاد شود، عضلات سفت تر شده و نمی توانند به راحتی منقبض شده و یا ریلکس شوند.

محققین دانشگاه استنفورد کشف کرده اند که سلول های بنیادی که درون فیبرهای عضلانی قالب گیری شده اند، به منظور پاسخ دهی مناسب به آسیب، بیماری و پیری برخی از ژن ها را به صورت گهگاه بیان می کنند. به ویژه این که سلول ها معمولا بین ورژن های تمام طول و فعال پروتئین ها که در پاسخ به سیگنال های خارجی تقسیم می شوند و ورژن های کوتاه تر و غیرفعال همان پروتئین که در پاسخ به سیگنال ها شروع به رشد می کنند و مانع از پاسخی می شوند که منجر به اسکار یا فیبروز می شود، تغییر وضعیت می دهند. محققین پروتئینی به نام PDGFRα را که در سطح سلول های بنیادی قالب گیری شده درون عضلات به نام پیش سازهای فیبرو-آدیپوژن(FAPs) جای گرفته است را مورد مطالعه قرار دادند. این سلول های بنیادی مسئول تولید داربست های بافت پیوندی لازم برای حمایت تکوین و بازسازی عضلات هستند. پروتئین PDGFRα منجر به فعال شدن غشای سلولی می شود. بخش خارجی آن در سطح سلول به عنوان بستری برای سیگنال های خارجی عمل می کند و پیش سازهای فیبرو-آدیپوژن را برای تقسیم یا تکثیر تحریم می کنند. بخش داخلی آن سیگنال ها را به سایر پروتئین های درون سلول منتقل می کند. اگرچه برخی تکثیرها برای ترمیم آسیب ضروری هستند، یک پاسخ بیش از حد تهییج شده می تواند منجر به اسکار و فیبروز شده و عملکرد عضلانی را مهار کند.

محققین دریافتند که سلول ها راهی جدید و غیر قابل انتظار برای کنترل خودشان دارند. سلول ها راهی را برای تولید ورژن کوتاه تر پروتئین می یابند که بخش داخلی ساختارش را از دست داده است. این ورژن کوتاه شده به غشای سلولی آویزان شده و سیگنال های رشد را از شکل فعال PDGFRα جدا می کند. بدون وجود بخش داخلی پروتئین، پیام رشد در مسیرش متوقف می شود. به نظر می رسد که سلول ها به طور فعال تولید اشکال مهاری پروتئین ها را تنظیم می کنند، اگر پروتئین کمتری ساخته شود، درجه فیبروز افزایش می یابد و اگر پروتئین بیشتری ساخته شود، فیبروز کاهش می یابد.

در گام بعد محققین از یک ریز مولکول به نام ویوو-مورفولینو استفاده کردند که دستیابی به بخش های کوچکی از mRNA را بلوک کرده و متوقف می کند و در نتیجه به طور مصنوعی ورژن های مهاری پروتئین PDGFRα را افزایش یا کاهش می دهد. افزایش میزان ورژن مهاری هم به موش های جوان و هم به موش های پیر کمک می کند که آسیبش را با ایجاد کمترین فیبروز و اسکار ترمیم کند. برعکس، کاهش میزان این پروتئین شدت فیبروز را افزایش می دهد.

پایان مطلب/