به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، ارگانوئیدها که کلاسترهایی از هزاران سلول مغزی انسانی هستند نمی توانند عملکردهای پایه مغزی را به صورت ان چه انتظار می شود انجام دهند اما می توانند مدل معتبری را برای مطالعه چگونگی رشد تومورهای مغزی و یافتن راه کار درمانی برای آن ها ارائه کند. این ارگانوئیدها تومورها را در چارچوبی مانند مغز نشان می دهند که مدل بهتری در مقایسه با ظروف پلاستیکی کشت سلول است.

دکتر کریستین ناوس پروفسوری در دپارتمان علوم سلولی و فیزیولوژی پروژه ای را با همکاری یک کمپانی ژاپنی با فوکوس روی زیست پرینت ها یا bioprinting آغاز کرده است. وی در توضیحی کوتاه در مورد این پروژه گفته است زمانی که سلول ها به صورت سه بعدی رشد می کنند(به جای دو بعدی) علاوه بر داشتن این امکان که به پلاستیک بچسبند می توانند ارتباطات فضایی مناسب نیز با یکدیگر داشته باشند و در نتیجه مجموعه ای کاملا متفاوتی از ژن ها در آن ها فعال می شود.

ناوس و همکارانش روی گلیوبلاستوما کار می کنند که تهاجمی ترین نوع سرطان مغزی است که متاستازی شدید دارد و بسیار صعب العلاج است. درمان استاندارد برای این تومورها سرطان است که بدنبال آن متحمل شیمی درمانی و رادیودرمانی می شوند اما متاسفانه به دلیل وجود سلول های بنیادی سرطانی، این تومورها مجددا عود می کنند. این ایده برای تولید مدل معتبری برای گلیوبلاستوما زمانی به ذهن ناوس خطور کرد که وی به همکاری یک کمپانی ژاپنی به نام Cyfuse پرداخت و تکنیک بسیار خاصی را برای پرینت بافت های انسانی ایجاد کرد که ایده آن از هنر ژاپنی قدیمی به نام گل آرایی یا ikebana آمده است. در ikebana، هنرمندان از صفحات سنگین با سوزن های برنجی  استفاده می کنند که بر اساس آن ساقه های گل به هم چسبیده ای ایجاد می شود. تکنیک بیوپرینت Cyfuse از صفحات بسیار کوچکی استفاده می کند که با ریز سوزن هایی پوشیده شده است. با استفاده از این تکنیک محققین اسفیرهایی از سلول های بنیادی عصبی روی ریز سوزن ها ایجا  کردند. همان طور که سلول های بنیادی روی این سوزن ها تکثیر می یابند و به بافت مغزی تمایز می یابند، ساختارهای بزرگ تری ایجاد می کنند که ارگانوئید نام دارد و حدود دو تا سه میلی متر قطر دارد. اگرچه این ارگانوئیدها فاقد عروق خونی هستند اما به اندازه کافی کوچک هستند که اجازه نفوذ گاز و مواد غذایی به بافت را می دهند. این سلول ها محیط خودشان را می سازند و دکتر ناوس می گوید که ما کاری نکردیم جز این که آن ها را پرینت کردیم و آن ها خود را سازماندهی کردند. این تیم در گام بعد سلول های گلیومایی سرطانی را درون ارگانوئیدها ایمپلنت کردند و مشاهده کردند که این گلیوماها به درون سلول های طبیعی پیرامون پراکنده شدند.  می توان این تکنیک را با سلول های خود بیماران نیز انجام داد و ارگانوئیدهای شخصی ایجاد کرد که گلیوماها در هسته آن ها قرار دارند و سپس انواع مختلف داروها یا ترکیبات درمانی را روی آن ها تست کرد.

پایان مطلب/