به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در آنالیزهایی که دکتر جفری لانست از پزشکان مرکز سرطان مافیت داشته است و آن را در کنفرانس سالانه انجمن هماتولوژی آمریکا ارائه کرده است،بیان کرده است که فاز سه مطالعات وی نشان می دهد که افراد پیرت با خطر بالای یا لوکمیای میلوئید حاد ثانویه که تحت تیمار با CPX-351 قرار گرفته اند، در مقایسه با افرادی که تحت تیمار با درمان استاندراد 7+3 سیتارابین و داونوروبیسین  قرار گرفته اند، بعد از پیوند با سلول های خون ساز آلوژن بقای بیشتری را نشان داده اند. سیتارابین تیمار شده با داونوروبیسین(7+3) معمولا برای درمان لوکمیای میلوئید حاد استفاده می شود؛ با این حال، بیماران پیر مبتلا به لوکمیای میلوئید حاد به این درمان به تنهایی به خوبی پاسخ نمی دهند و این افراد برای این که بتوانند مورد پیوند با سلول های بنیادی خون ساز قرار گیرند باید به این درمان به خوبی پاسخ دهند. CPX-351 یک فرمولاسیون لیپوزومی سیتارابین و داونوروبیسین به نسبت 5:1 مولار است. این نسبت مولاری ثابت شده در مطالعات پیش درمانگاهی سینرژیک بوده و فاز یک و دو مطالعات کارایی بالینی این ترکیب را نشان داده است. فاز سه این مطالعه نشان داد که بیمارانی که با CPX-351 تیمار شده اند و بدنبال آن مشمول پیوند سلول های بنیادی خون ساز آلوژن شده اند در مقایسه با کسانی که درمان 7+3 را دریافت کردند، بقای بیشتری داشتند.

پایان مطلب/