به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، آمیلوئیدوز زنجیره سبک یا AL بیماری نادری است که طی آن ساختارهایی از جنس پروتئین غیر طبیعی آمیلوئید درون اندامی مانند قلب تجمع پیدا می کند. در حال حاضر درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، با این حال درمان های موجود تنها از تجمع آمیلوئید بیشتر جلوگیری می کنند و به افزایش بقا کمک می کنند. موثرترین درمانی که برای این بیماری وجود دارد، داروی شیمی درمانی ملافالان را با پیوند سلول های بنیادی اتولوگ(ASCT) ترکیب می کند. با این تیمار، سلول های بنیادی خون بیماران جمع آوری شده و سلول های مغز استخوانی که پروتئین پیش ساز آمیلوئید سمی را تولید می کنند، تخریب می شود و سلول بنیادی مجددا به آن ها پیوند می شود. زمانی که بیماران متحمل پیوند سلول های بنیادی می شوند، بیماران به دقت با استفاده از بیومارکرهای خونی و الکتروکاردیوگرام ها مونیتور می شوند تا روند بهبود قلب در آن ها ارزیابی شود.

دکتر فردریک روبرگ از اعضای این تیم تحقیقاتی می گوید: گهگاهی بین بهبود بالینی و بهبود علایمی که ما بعد از پیوند سلول های بنیادی به بیماران و با استفاده از الکتروکاردیوگرام اندازه گیری می کنیم ارتباطی وجود ندارد. این محققین الکتروکاردیوگرام های مربوط به بیش از 60 بیمار مبتلا به آمیلوئیدوز قلبی را ارزیابی کردند تا دریابند که آیا یک روش دیگر به نام کشش طولی(longitudinal strain) می تواند میزان بقا را یکسال بعد از پیوند سلول های بنیادی پیش بینی کند یا خیر. آن ها دریافتند که این کشش نه تنها بقا را پیش بینی می کند می تواند بلکه می تواند از سایر بیومارکرهای که به طور مرسوم در خون اندازه گیری می شوند نیز بهتر عمل کند. علاوه براین ها به نظر می رسد که الگوی کششی مربوط به ناهنجاری های خاص آمیلوئیدوز بعد از تیمار در بیماران بهبود می یابد. این بهبود یافتگی پیش از این به وسیله هیچ کدام از تغییراتی که در الکتروکاردیوگرام های معمولی رخ می دهد و مربوط به ضخامت دیواره قلبی و کسر خروجی قلب بود نشان داده نشده است. در واقع این کشش طولی می تواند اطلاعات بیشتری را در اختیار محققین قرار دهد تا بتوانند به کمک آن ها به پیش بینی بهتری از شرایط بیماران مبتلا به آمیلوئیدوز دست یابند.

پایان مطلب/