به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، برداشتن سلول های پیر اولین بار در دهه 60 کشف شد و از آن زمان تاکنون محققین مختلفی جسته و گریخته روی این موضوع کار کرده اند تا این که در سال 2010، مجددا این زمینه توجه محققین بیشتری را به خود جلب کرد و آن ها به این موضوع به عنوان گزینه درمانی برای مبارزه با برخی از جنبه های پیری نگاه کردند. محققین دریافتند که این سلول های پیر و متوقف شده برای همیشه، در بافت های بالغ تجمع می یابند و برخی از آن ها فاکتورهایی را ترشح می کنند که منجر به آسیب رساندن به عملکرد سلول ها و بافت های اطراف می شوند. برای بررسی این مطلب دکتر کیزر و همکارانش در دانشگاه Erasmus مدلی تحت عنوان “senescent-stem like model” را پیشنهاد کردند که به موجب آن، ترشخ فاکتورهای پیش التهابی بوسیله این سلول های پیر، سلول های مجاور را در یک حالت شبه بنیادی دائم نگه می دارد و مانع از نوزایی بافتی مناسب می شود.دکتر کیزر براین باور است که یک درمان ضد پیری(anti-senescent therapy) نه تنها سلول های پیر را پاکسازی می کند، بلکه با تحریک تمایز سلول های بنیادی مجاور موجب شروع جوان سازی مجدد می شود. این روش می تواند روشی مکمل برای سایر روش ها و رویکردهایی باشد که در حال حاضر برای بیان موقف فاکتورهای سلول های بنیادی استفاده می شود. محققین رویکرد مذکور را روی مدل موشی تست کردند و دریافتند که با برداشتن و حذف این سلول های پیر، این موش ها به طور طبیعی 25 درصد بیشتر از حالت طبیعی زنده می مانند که نشان می دهد رویکرد مذکور قابل اجرا است. با وجود امیدوار کننده بودن این روش، محققین رسیدن به این امر در مطالعات انسانی را نیازمند مطالعه و پژوهش بیشتر می دانند.

پایان مطلب/