به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تاندون آشیل، بزرگ ترین تاندون بدن محسوب می شود که عضلات پشت پا را به استخوان پاشنه پا متصل می کند و پارگی آن یکی از شایع ترین آسیب هایی است که سالانه بیش از 30000 آمریکایی 30 تا 49 ساله ورزشکار را درگیر می کند.

مطالعات گذشته نشان داده است که پارگی این تاندون با آسیب دیدگی های ثانویه ای ماندن افزایش پارگی و عفونت همراه است که این امر مشکلات و هزینه های مربوط به جراحی برای پارگی آشیل را بالا می برد. امروزه گزینه های درمانی غیر جراحی مانند بازتوانی های عملکردی نیز ارائه شده است که خطر عفونت و پارگی بیشتر را می کاهد.

آمارها نشان می دهد که نرخ آسیب مجدد در استفاده از بازتوانی های عملکردی در مقایسه با روش های دیگر پایین است و در واقع در مقایسه با روش های جراحی با حداقل تهاجم نیز، استفاده از بازتوانی های عملکردی احتمال پارگی بیشتر را می کاهد. همچنین نتایج مربوط به میزان تحرک مفصل، قدرت، شرایط کلی و عملکرد مربوط به این تاندون در هر دو روش جراحی و غیر جراحی(بازتوانی عملکردی) تفاوت زیادی ندارد. بازتوانی عملکردی منجر به بازگشت سریع تر قدرت حرکتی به عضله و استخوان می شود که با سرعت بهتری نیز همراه است.

در نهایت این محققین تزریق پلاسمای غنی از پلاکت(PRP) را به همراه استفاده از این روش های غیر جراحی، درمان موثرتری برای بهبود عملکرد در بیماران دچار پارگی تاندون آشیل می دانند.

پایان مطلب/