مطالعات پیشرفته ای برای استفاده از سلول های بنیادی برای درمان بیماری های کبدی و گوارشی در سطح جهانی انجام شده اما این تحقیق در ایران بسیار جوان و نوپا است . در سال 2006 نخستین مقاله درباره این طرح در ایران منتشر شد و در حال حاضر حدود 7 سال است که محققان ما بر روی درمان بیماری های کبدی و گوارشی با سلول های بنیادی  کار می کنند.

 

 

در فاز نخست از سلول های بنیادی مغز استخوان بیمار، چه سلول های پیش ساز خوانی و چه سلول های مزانشیمی، استفاده کردیم . پس از انجام فرآیندی شامل خالص سازی ، کشت و تکثیر این سلول ها در محیط آزمایشگاه، این سلول ها در بافت یا اندامی که دچار عارضه یا مشکل شده بودند تزریق شد.

 

 

ما در گروه 85 نفره ای که مبتلا به بیماری کبدی یا گوارشی بودند تزریق را انجام دادیم. در طول تحقیق، بیمار از درمان های متداولی که برایش انجام می شد محروم نشد و در کنارش تزریق را دریافت کرد. پس از این تحقیق در همه بیماران ، جز یک مورد، هیچ بیماری دچار بدخیمی کبدی نشد و نتایج بسیار مثبت بود.

 

 

همان گونه که درمان بسیاری از بیماری ها با تزریق سلول های بنیادی امید بخش بوده ، برای درمان بیماری های کبدی و گوارشی هم نتایج بسیار مثبتی را در بر داشته اما هنوز آن را عمومی نکرده ایم و منتظر هستیم تا نه تنها تزریق در بهبودی این بیماری ها نقش داشته باشد بلکه بتواند آن ها را درمان کند. ما در پی آن هستیم که به این نتیجه برسیم که این سلول ها مانع از فرآیند فیبلروتیک شدن بافت شده یا این فرآیند را کاهش دهد.

 

 

در این مرحله ما به سالم بودن این روش آگاه شدیم و به این نتیجه رسیدیم که شاید آن یک مورد بیماری هم که دچار بدخیمی کبد شد ، به خاطر تزریق های ما نبوده و علت دیگری داشته است.

 

 

در 10 سال اخیر ،بیماری های کبدی 25 درصد رشد کرده است که این افزایش  به الگوهای رفتاری و اجتماعی مانند عدم فعالیت فیزیکی، مصرف چربی ها، عدم استفاده از میوه و سبزی ،مصرف مشروبات الکلی، استفاده از مواد مخدر، مصرف فست فودها و رژیم های نادرست است.

 

 

علائم این بیماری رنج بسیار وسیعی دارد. ناراحتی های کبدی سیر مزمن و خاموشی دارد و زمانی بیمار متوجه می شود که دچار عوارض شدید و جبران ناپذیری شده است. اما با تست های آزمایشگاهی که با انجام آن می توان به وضعیت بالینی بیمار پی برد می توان متوجه تغییراتی که ممکن است در بافت کبدایجاد شود ، شد.  

 

 

این  کار با همکاری دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شده است.

پایان مطلب/