سلول های بنیادی نه تنها باعث بهبود بازسازی آکسون ها قطع شده توسط مهار مستقیم آکسون های متعدد مهار کننده رشد می شود، آنها همچنین مانع آسیب ناشی از آپوپتوز نورون ها، آستروسیت ها و الیگو دندرو سیت ها می شوند همانطور که به الیگو دندرو سیت های بالغ برای جایگزینی سلول های از دست رفته تمایز می یابند.

شروع بازسازی در طول فاز حاد آسیب مشهود بود و موش هایی که با قطع کامل طناب نخاعی مواجه بودند توانستند حرکت مفاصل اندام عقبی و راه رفتن را بدون حمایت وزن در عرض پنج هفته به دست آورند.

دکتر Minoru Ueda وهمکارانش، یافته های خود را در مجله Journal of Clinical Investigation در مقاله ای تحت عنوان " سلول های بنیادی پالپ دندان انسانی در تسریع بهبود مشکلات اعضای حرکتی پس از قطع کامل طناب نخاعی توسط مکانیسم های متعدد عصبی احیا کننده در موش صحرایی امکان پذیر شد".

در حالی که نتایج نشان می دهد پیوند سلول های بنیادی می تواند در بهبود عملکرد درجات مختلف آسیب طناب نخاعی (SCI) موثر واقع شود، این نوع از سلول ها نشان داده اند بقای ضعیف و بی استفاده و یا ظرفیت تمایز اندکی در محیط in vivo دارند.

سلول های بنیادی پالپ دندان انسان های بالغ (DPSCs) و سلول های بنیادی  دندان های شیری که می افتند (SHEDs)، در عین حال می تواند به راحتی به دست بیاید که نشانگرهای مزانشیمی و سلول های بنیادی نرواکتودرمال (neuroectodermal ) را هم نشان داد. همانند سلول های استروما مغز استخوان افراد بالغ (BMSCs)، آنها نیز می تواند به استئوبلاست ها، کندروسیت ها، سلول های چربی، سلول های اندوتلیال  و  سلول های عصبی فعال در محیط in vitro ، تحت شرایط مشخص تمایز یابند.

به منظور ارزیابی پتانسیل بازسازی سلول های عصبی DPSCs و SHEDs در بازسازی آکسون در طول فاز اولیه SCI، محققان یک سری از آزمایشات که در آن سلول ها را در یک مدل موشی که قطع نخاع کامل بود استفاده کردند.

پایان مطلب/