به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday،محققین دانشگاه های استنفورد و توکیو نشان داده اند که چگونه سلول های دارای عملکرد تولید کننده انسولین  و رشد یافته در رت را به موش های مبتلا به دیابت نوع یک پیوند کردند. در این مطالعه آن ها نشان داده اند که یک سال بعد از پیوند، سطح گلوکز خون در موش به حد طبیعی برگشت. در سال های اخیر، محققین پیوندهای بین گونه ای را برای درمان طولانی مدت دیابت نوع یک استفاده کرده اند: در این روش یک اندام در یک جانور رشد یافته و به جانور دیگر پیوند می شود.

در این مطالعه محققین پانکراس موشی را در رت ها رشد دادند. آن ها ابتدا سلول های بنیادی پرتوان موش را به درون جنین های اولیه رت پیوند کردند. این جنین های رتی به نحوی مهندسی ژنتیک شده بودند که قادر به تولید پانکراس های خودشان نبودند و برای تکوین پانکراس به سلول های بنیادی پیوندی وابسته بودند. زمانی که رت ها کاملا بزرگ شدند، محققین دریافتند که اکثر پانکراس های بدست آمده اندازه ای برابر با اندازه پانکراس های رتی داشتند. سپس آن ها 100 جزیره پانکراسی تولید کننده انسولین را از پانکراس رت ها گرفته و آن را به موش مبتلا به دیابت نوع یک پیوند کردند. این موش ها از نظر ژنتیکی با سلول های بنیادی که در تشکیل پانکراس شرکت کرده بودند، مطابق بودند. آزمون های بعدی نشان داد که جزایر پیوند شده می تواند سطح قند خون را در موش ها برای نزدیک به یکسال در سطح طبیعی نگه دارد. نکته جالب این بود که جانوران گیرنده در این آزمون، تنها برای 5 روز بعد از پیوند نیازمند دریافت داروهای سرکوب کننده ایمنی بودند. اما این پیوند گونه ای در مورد انسان نیز عملی خواهد بود؟

در گروهی از موش ها، محققین سلول های جزایر پانکراسی را برداشته و آن ها را آنالیز کردند تا ببینند آیا سلول های رتی نیز در آن ها وجود دارد یا خیر. آن ها دریافتند که سیستم ایمنی موش، تمامی سلول های رتی را از جزایر پانکراسی موش حذف کرده است. این نتیجه بسیار امیدوار کننده است، زیرا می تواند مقدمه ای برای پیوند اندام های انسانی رشد یافته در جانوران دیگر باشد، زیرا ممکن است سیستم ایمنی انسان نیز مانند کار انجام شده در بالا، بتواند سلول های جانوری موجود در اندام را به مرور حذف کند.

پایان مطلب/