به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، بسیاری از بخش های بدن مانند سلول های خونی یا سلول های پوشاننده مجرای گوارش، به طور پیوسته در حال خودنوزایی و نو شدن هستند. اما بافت هایی مانند بافت قلبی قادر به انجام این عمل نیستند. از آنجایی که قلب قادر نیست خودش را ترمیم کند، هر آسیب قلبی که به دنبال حمله قلبی ایجاد می شود؛ منجر به ایجاد بافت های اسکار و تضعیف قلب و در نهایت نارسایی قلبی می شود.

پروفسور لورانس لوم در مرکز پزشکی Southwestern روی ایجاد یک داروی سرطانی کار می کند که قادر به هدف قرار دادن مسیر سیگنالینگ Wnt است. این مسیر برای بازسازی بافتی حیاتی است اما نقش آن در ایجاد سرطان نیز به وفور مورد تایید قرار گرفته است. یکی از مواد مورد نیاز برای تولید پروتئین های مسیر Wnt در انسان، آنزیم porcupine(Porcn) است. در تست یک مهار کننده porcupine  که محققین ایجاد کرده اند، آن ها به نکته جالبی دست یافتند. آن ها مشاهده کردند که برخلاف عوارض جانبی که این مهار کننده روی استخوان و مو می گذارد، موجب افزایش تعداد سلول های بنیادی قلبی و کاردیومیوسیت های قلبی در حال تقسیم می شود. با توجه به این مطلب به نظر می رسد که علی رغم توجه زیادی که به مهار کننده های porcupine به عنوان یک عامل ضد سرطانی وجود دارد، به نظر می رسد که این عامل می تواند در طب بازساختی نیز مفید باشد.

 بر مبنای این مطالعات اولیه، محققین حمله قلبی را در موش ها القا کردند و سپس آن ها را با مهار کننده porcupine تیمار کردند. نتایج نشان داد که توانایی پمپ کردن خون بوسیله قلب این موش ها در مقایسه با موش های کنترل تا دو برابر افزایش یافت. هم چنین میزان ایجاد بافت فیبروزه یا اسکار قلبی نیز در آن ها کاهش یافت. هر چند این نتایج بسیار جالب و ترغیب کننده بوده است اما برای رسیدن به اطمینان خاطر در مورد این که آیا مهار کننده های porcupine می توانند در آینده ای نزدیک برای بهبود بازسازی قلب استفاده شوند یا خیر، نیاز به ازمایش های بیشتر است.

پایان مطلب/