به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این محققین پتانسیل درمانی عاملی به نام ST266 را برای درمان پی آماس(neuritis) عصب بینایی نشان داده اند. این اختلال نوعی التهاب است که به عصب بینایی آسیب می رساند و یکی از ویژگی های شایع MS محسوب می شود. حدود نیمی از بیمارانی که به MS‌مبتلا هستند، این وضعیت را تجربه می کنند که می تواند موجب از دست رفتن ملایم تا شدید بینایی شود، هر چند احتمال کمی وجود دارد که فرد به طور کامل نابینا شود. ماده ST266 محلولی از چندین مولکول است که سیگنالینگ های پاراکرین را تحریک می کند.

در این مورد ایده موجود این است که بسیاری از فاکتورهای موجود در ST266 نه تنها به گیرنده های سلولی متصل می شوند و تغییراتی را درون همان سلول ایجاد می کنند، بلکه موجب می شوند که این سلول ها ترشحات شان را نیز تغییر داده و سیگنال های دیگری را برای سلول های مجاور بفرستند و در نتیجه این اثر خود بخود تقویت می شود.

در این مطالعه محققین داروی ST266 را از طریق مسیر درون بینی تجویز کردند. زمانی که ST266 از طریق بینی به موش های مبتلا به MS داده شد، ظرف مدت 30 دقیقه به سیستم عصبی مرکزی آن ها رسید و  در مقایسه با سایر قسمت های مغزی بیشترین غلظت آن در ناحیه چشم و عصب بینایی تشخیص داده شد. این یافته ها نشان می دهد که این نوع انتقال می تواند بافت چشمی را هدف قرار دهد که در مقایسه با تزریق مستقیم دارو به چشم، اسان تر، کم درد تر و غیر تهاجمی تر است. در موش های مبتلا به التهاب چشمی، محققین نشان دادند که تیمار اولیه با ST266 آسیب و عملکرد نامناسب عصب بینایی را بهبود می بخشد و دلیل این امر این است که ST266 موجب می شود سلول های عصب بینایی کمتری از بین بروند و نفوذ سلول های التهابی به عصب بینایی را نیز سرکوب می کند. این با محدودیت درجه دمیلیناسیون ناشی از التهاب چشمی مربوط به MS نیز همراه است. محققین براین باورند توانایی ST266 برای حفظ بینایی در مدل های پیش درمانگاهی و کاهش از دست دادن سلول های عصبی می تواند در آينده ای نزدیک برای انسان نیز کاربرد داشته باشد.

پایان مطلب/