به گزارش بنیان به نقل از LiveScience.com ، استاد علوم عضلانی در دانشگاه Southamptonin انگلستان Richard Oreffo و همکارانش ترکیبی از سه پلاستیک را ایجاد کرده اند که که درعین استحکام بسیار متخلخل است. ساختار حفره دار یا سوراخ داراین داربست آن را برای استخوان شکسته ایده آل ساخته ومی تواند جایگزین بافت استخوانی واقعی بدن شود.

Oreffo گفت: این پلیمر دارای ساختار لانه زنبوری است که اجازه می دهد تا سلول های زنده به درون آن بخزند و رگ های خونی می توانند به آن نفوذ کنند.

تیم Oreffo این پلیمررا با استفاده از موش هایی که بخش هایی از استخوان فمور آنها برداشته شده بود، آزمایش کردند. او گفت: "ما توانستیم این داربست را در ناحیه آسیب قرار داده و روند ترمیم آن را طی چهار تا هشت هفته مشاهده کنیم."

وقتی سلول های بنیادی استخوان انسان در داربست قرار داده شد، ترمیم استخوان سریعترصورت گرفت، با این حال حتی بدون سلول های بنیادی نیزاستخوان موش شروع به پرشدن در امتداد ساختار داربست کرد.

در انسان، این ساختار باید برای ترمیم آسیب های استخوانی بسیارشدید که به خودی خود بهبود نمی یابند بکار رود. Oreffo گفت: "اگر شما تا به حال با یک ماشین تصادف کرده باشید و دچارشکستگی های قابل توجه استخوان شده باشید ... در حالت ایده آل، شما نیازبه سلول های بنیادی خود دارید بنابراین استفاده ازداربستی که دارای سلول های بنیادی خود بیمارباشد، یک فرصت واقعی است.

در واقع، با دادن زمان کافی، این مواد جدید باید به طور کامل در داخل بدن زنده تخریب شده واستخوان ترمیم شده جای آن را بگیرد.

مواد این داربست شامل ترکیب کیتوزان (مشتق شده از پوسته میگو)، پلی وینیل استات (جزئی از چسب المر) و پلی ال لاکتید که یک پلیمر زیست تخریب پذیر مورد استفاده  در کاربردهای پزشکی است، می باشد.

محققان در سراسر جهان به دنبال روش هایی برای ترمیم استخوان با استفاده از مخلوط داربست و سلول های بنیادی هستند. یک گروه از محققان دیگردر ایالت واشنگتن نیز اشکال استخوانی را از پودر سرامیک با استفاده از پرینتر سه بعدی ساختند که یکی دیگر از روش های ایجاد استخوان مصنوعی در خلاء با استفاده از پلیمرهای الاستیک و نانوذرات است.

Oreffo گفت: "خیلی زود است که بگوییم  کدام یکی بهتر از دیگری است. ما به دنبال طیف وسیعی از روش ها هستیم. او افزود، روش اخیرتیم او در آزمایشات حیوانی موفق بوده است.

این مطالعه به تازگی در مجله Advanced Functional Materials منتشر شده است.

پایان مطلب/