به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، در این مطالعه آن ها بیشتر از تفاله سیب بعد از آب گیری استفاده کرده اند و براین ادعا هستند که این پسماند می تواند به صورت ماتریکسی سه بعدی برای بافت های استخوانی و غضروفی عمل کند و در طب بازساختی و درمان بیماری هایی مانند استئوپورز، آرتریت و استئوآرتریت استفاده شود که هزینه های درمانی و اقتصادی زیادی را روی دست فرد و دولت می گذارند. تفاله سیب یک ماده خام فراوان است. سالانه بیش از 70 میلیون تن سیب در سراسر دنیا تولید می شود که بیش از 75 درصد آن در تولید آب میوه استفاده می شود و در نتیجه تفاله زیادی از آن برجای می ماند که از آن برای غذای جانوران و تولید کمپوست استفاده می شود.

در این مطالعه محققین UPM و CSIC توانسته اند با استخراج های متوالی، مولکول های زیست فعال این تفاله مانند آنتی اکسیدان ها یا پکتین را جداسازی کردند و در نهایت زیست ماده ای را تولید می کنند که خلل و فرج و بافت مناسبی را برای مهندسی بافت ارائه می کند. استخراج اولیه آنتی اکسیدان ها و کربوهیدارت ها نشان داد که حدود 2 درصد وزن خشک تفاله سیب را این مواد و ده درصد آن را پکتین تشکیل داده است. وجود این مواد نشان می دهد که این ماده می تواند کاربردهای پزشکی موثری داشته باشد و در بسیاری از مطالعات از این مواد(بویژه پکتین) به عنوان بخشی از داروهای ضد توموری و هم چنین درمانی برای زخم های پوستی استفاده کرده اند.

حتی با برداشتن پکتین و آنتی اکسیدان ها، تفاله سیب باقی مانده دارای ساختار، بافت و ترکیبی است که موجب رشد سلول های می شود، به نحوی که محققین از این زیست ماده برای کشت استئوبلاست ها و کندروسیت ها استفاده کردند. هر دو نوع این سلول ها در بازسازی بافت استخوانی و غضروفی موثر هستند و کاربرد آن ها در طب بازساختی می تواند به درمان بیماری های استئوپورز، آرتریت و استئوآرتریت موثر باشد.

در حال حاضر محصولات مشابهی با این زیست ماده در بازار وجود دارد که قیمت هر گرم از آن ها حدود 100 یورو است اما قیمت این زیست ماده به ازای هر تن چیزی حدود 100 یورو است. به همین دلیل و سایر موارد گفته شده در بالا می توان گفت که این زباله زیستی می تواند منبع ارزشمندی برای طب بازساختی و مهندسی بافت باشد.

پایان مطلب/