به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین پروتئینی را شناسایی کرده اند که در خون بند ناف به فراوانی وجود دارد اما با افزایش سن میزان آن کاهش می یابد  و زمانی که به جانوران تزریق شد، اثر مشابهی را نشان داد. این یافته می تواند منجر به ایجاد درمان های جدید برای کاهش توانایی ذهنی مربوط به پیری شود.

متخصصین علوم و اعصاب براین باورند که آن چه در خون وجود دارد روی طرز تفکر شما نیز اثر می گذارد!. پیش از این محققین نشان داد بودند که تزریق پلاسمای خون موش های جوان برای موش های پیر سودمند است. این مزایا فراتر از فیزیولوژی و بیوشیمی است و در تست های انجام شده نشان داده است که می تواند روی یادگیری و حافظه این جانوران اثر بگذارد.

مقایسه پلاسمای خون افراد 19 تا 24 ساله، 61 تا 82 ساله و خون بند ناف به محققین نشان داد که تغییرات مربوط به سن در برخی از پروتئین ها اتفاق می افتد. به نظر می رسد که این تغییرات روی هیپوکامپ مغز اثر می گذارد که در عملکرد شناختی و حافظه انسان و موش موثر است. یکی از ویژگی های خاص هیپوکامپ، نقش آن در کمک به شکل گیری حافظه فضایی است. بنابه دلایل ناشناخته ای، هیپوکامپ شدیدا به پیری آسیب پذیر است و با افزایش سن، این بخش تحلیل رفته و سلول های عصبی اش را از دست می دهد و کوچکتر می شود.

برای شناسایی اثر خون مربوط به افراد پیر، جوان و خیلی جوان(نوزاد)، روی عملکرد هیپوکامپ، محققین از موش های آزمایشگاهی ناقص برای ایمنی استفاده کردند که می توان آن را طی تزریقات مکرر به آن ها تزریق کرد و هیچ واکنش ایمنی نیز اتفاق نمی افتد. قبل از تزریق پلاسما به این موش ها، محققین طی تست هایی که انجام دادند نشان دادند که فعالیت هیپوکامپی آن ها، یکپارچگی و ظرفیت بازسازی کنندگی آن ها با افزایش سن موش شدیدا افت می کند.

موش های پیر ناقص از نظر ایمنی، در مقایسه با موش های جوان از نظر یادگیری و حافظه ضعیف تر بودند. زمانی که محققین پلاسمای خون بند ناف انسان را هر چهار روز یک بار و برای دو هفته به موش های پیر تزریق کردند، عملکرد حافظه ای آن ها به طور قابل توجهی بهبود یافت. پلاسمای افراد پیر به طور کلی کمک کننده نبود و این در حالی بود که پلاسمای بالغین جوان یک اثر متوسط داشت. در این میان پلاسمای خون بند ناف به میزان قابل توجهی عملکردهای شناختی و حافظه ای را در موش ها بهبود بخشید. وجود یک پروتئین در پلاسمای خون بند ناف توجه آن ها را به خود جلب کرد. این پروتئین مهار کننده ماتریکس متالوپروتئیناز 2 یا TIMP2 بود که فعالیت بسیاری از متالوپروتئینازهای دخیل در بازآرایی ماتریکس خارج سلولی را تنظیم می کند. زمانی که محققین خود TIMP2 را به موش های پیر تزریق کردند مشاهده کردند که اثرات سودمندتری را در مقایسه با پلاسمای خون بند ناف بر جای گذاشت. اثری که TIMP2 روی مغز بر جای می گذارد شناخته نشده است اما به نظر می رسد که اثر آن روی پیری قابل ملاحظه باشد.

پایان مطلب/