به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در این مطالعه محققین با اضافه کردن یکی از مشتقات گلوکز به نام گلوکزآمین به صورت شیمیایی به انسولین، آن را مدیفه کردند. گلوکزآمین می تواند به ناقلین گلوکز روی سطح سلول های قرمز خونی متصل شود و به طور موثری انسولین را به سلول های قرمز خونی بچسباند. نتیجه نهایی سلول های قرمز خونی مجهز به مولکول های انسولین است. ایده موجود این است که این سلول های خونی بارگیری شده بوسیله انسولین می تواند به بیماران دیابتی تزریق شود. در این مطالعه محققین از مدل موشی دیابت نوع یک استفاده کردند. در جریان خون، سلول های خونی که انسولین را حمل می کنند با محیط شان واکنش می دهند. اگر میزان گلوکز بالا باشد، مولکول های گلوکز به طور موثری با گلوکوزآمین در ترانسپورترها یا ناقلین گلوکز سلول های خونی جایگزین می شوند. در ادامه انسولین می تواند به گیرنده های انسولین در کبد، عضلات و بافت های چرب متصل شود و منجر به شروع فرایندی می شود که برآیند آن کاهش سطح قند خون است. به طور خلاصه، این یک سیستم هوشمند زیست سازگار است که در زمان نیاز پاسخ داده و سطح قند خون را به حالت طبیعی باز می گرداند. در این مطالعه موشی محققین دریافتند که موش های مبتلا به دیابت نوع یک که سیستم انسولین مدیفه شده و سلول های خونی را دریافت کردند، قادر بودند به طور معناداری سطح گلوکز خون را برای بیش از دو روز پایین نگه دارند. محققین قصد دارند که این سیستم هوشمند را قبل از وارد شدن به مطالعات بالینی، روی مدل های جانوری دیگری نیز تست کنند.

پایان مطلب/