به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، با رشد جنین، نورون ها نیز آکسون هایشان را رشد داده و به سمت طناب نخاعی در حال تکوین می گسترانند. آن ها به مناطق مختلف بدن از جمله مغز رفته و با آن ها سیناپس برقرار می کنند. باور عمومی این سات که یک سری سیگنال های هدایی که در واقع مولکول های سلولی مانند پروتئین هستند موجب جذب یا دفع رشد آکسونی به سمت ناحیه ای خاص می شوند. در واقع آکسون ها از نورون ها خارح می شوند و بر مبنای این سیگنال های شیمیایی سرنوشت خودشان در سیستم عصبی را پیدا می کنند.

مطالعات گذشته نشان داده بود که یک سیگنال خاص موسوم به نترین1، از فواصل دور موجب جذب و سازماندهی رشد آکسونی می شود. با این حال، مطالعات متعددی نیز بوده است که نشان داده است نترین 1، بوسیله جایگاه های مختلفی در طناب نخاعی جنینی تولید می شوند و این سوال را ایجاد کرده است که آیا واقعا این پروتئین در فواصل دور عمل می کند. جالب توجه تر این که، نترین 1 بوسیله سلول های بنیادی عصبی یا سلول های پیش ساز عصبی تولید می شود. اما اثر نترین 1 تولید شده بوسیله سلول های پیش ساز عصبی روی رشد آکسونی مشخص نشده بود.

دکتر باتلر و همکارانش نترین1 را از پیش سازهای عصبی در نواحی مختلفی از طناب نخاعی جنینی موش برداشتند. این دستکاری منجر به رشد سازمان نیافته و شدیدا غیر طبیعی آکسون ها شد. در ادامه آن ها دریافتند که پیش سازهای عصبی رشد آکسونی را بوسیله تولید مسیری از نترین1 که آکسون ها را تنها در محیط موضعی شان(نه در فواصل دور) هدایت می کند، سازماندهی می کنند. این مسیر نترین 1 به عنوان سطحی چسبنده عمل می کند که رشد آکسون ها را در جهاتی که منجر به تشکیل یک سیستم عصبی طبیعی و دارای عملکرد می شود، تحریک می کند. این مطالعه بر نقش پر رنگ پیش سازهای عصبی در تشکیل مدارهای عصبی تاکید دارد.

پایان مطلب/