به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین دانشکده مهندسی دانشگاه پنسیلوانیا توانسته اند ماکروفاژها که اولین پاسخ دهنده های سیستم ایمنی هستند را مهندسی کنند تا این سلول ها بتوانند سلول های سرطانی را از سلول های سالم تشخیص دهند. این ماکروفاژهای مهندسی شده در سراسر بدن مدل موشی سرطان چرخیده و به تومورهای جامد حمله کردند و به طور ویژه ای سلول های سرطانی این تومورها را بلعیدند. این دستاورد در نوع خود، موفقیت بزرگی در زمینه ایمنی درمانی سرطان محسوب می شود و این قابلیت را دارد که در مورد تومورهای مایع یا سرطان های خون نیز استفاده شود.

این محققین نشان داده اند که پروتئینی به نامCD47 روی سطح سلول ها وجود دارد که با پروتئینی به نام SIRPA روی ماکروفاژها بر همکنش می کند. زمانی که SIRPA‌ با CD47 روی هر سلولی تماس برقرار کند، این مارکر سطح سلولی به صورت یک سپر دفاعی عمل می کند که مانع از بلعیده شدن سلول بوسیله ماکروفاژها می شود. بر مبنای همین یافته ها، آن ها مولکول های آنتی بادی را تزریق کردند که مانع از برهمکنش CD47 و SIRPA می شد. اما این روش خود معضلاتی داشت، زیرا بلوک کردن این برهمکنش منجر به کاهش سریع بسیاری از سلول های موجود در گردش خون می شد، زیرا ماکروفاژها به سلول های سالم نیز حمله می کردند  و در نتیجه موش های که CD47 شان بلوک شده بود دچار کم خونی و بیماری های خود ایمن شدند و مردند. برای حل این مشکل، محققین ماکروفاژهای جوان را از اهدا کننده های انسانی و هم چنین اهدا کننده های موشی برداشتند و SIRPA را در آن ها به طور مستقیم بلوک کردند. هم چنین آن ها آنتی بادی های مختلفی را تزریق کردند که به سلول ها متصل می شدند و به ماکروفاژها کمک می کردند که فعال شده و به تومور وارد شوند. دستاورد جالب این بود که، ماکروفاژهای مهندسی شده تزریق شده در جریان خون گردش کرده و بعد از گردش در سراسر بدن درون تومورها تجمع پیدا کردند و به سلول های سرطانی حمله کردند. بعد از دو بار تزریق، اندازه تومورها تا 100 برابر کاهش یافت و هشتاد درصد از اندازه تومور کاسته شد. جالب تر این که سلول های سالم خونی تحت تاثیر این درمان قرار نگرفتند که حاکی از ایمن بودن این روش است. بقای اولیه این ماکروفاژها درون تومورها نزدیک به یک هفته است و این نیاز به تزریق های بعدی تا حذف کلی تومور را ضروری می سازد. محققین امیدوارند با مطالعات بیشتر بتوانند بر کارایی این رویکرد بیافزایند تا به اندازه کافی برای کاربرد در مطالعات انسانی ایمن و موثر باشد.

پایان مطلب/