به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، نوروبلاستوما سالانه یک کودک از 1000 کودک را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد. بیماران بر مبنای میزان خطرناک بودن بیماری شان به دسته های مختلفی تقسیم بندی می شوند. میزان خطر است که شدت رژیم های درمانی و احتمال بقای بیماران را تعیین می کند. کودکانی که در معرض خطر اندکی قرار دارند میزان بقای 95 درصدی را با حداقل درمان نشان می دهند. اما اگر کودکی در دسته پر خطر قرار گیرد، میزان بقا تا 50 درصد کاهش می یابد،‌ حتی اگر از درمان های قوی مانند شیمی درمانی های دوز بالا، جراحی، پیوند سلول های بنیادی و ایمنی درمانی استفاده شود. یکی از نشانگرهای شایع میزان خطر این سرطان این است که آیا کودک نسخه های اضافی از یک ژن موسوم به MYCN‌را دارد یا خیر. در واقع به نظر می رسد که با شناسایی وقایع ژنتیکی که منجر به تکوین این انواع مختلف تومورها می شوند، می توان انواع خاصی از درمان ها را برای بهبود درمان ها موجود توصیه کرد. دکتر اپلبوم و همکارانش در دانشگاه شیکاگو مشخصه های ژنتیکی پایه 3200 بیماران نوروبلاستومایی را بررسی و آنالیز کردند. آن ها ژنتیک موروثی بیماران را مورد مطالعه قرار دادند و آن ها را نوع نوروبلاستومایی که در آن ها ایجاد می شود، ربط دادند. نتایج نشان داد که تغییرات ژنتیکی پایه در بیماران آن ها را به ژنوتیپ های مختلف نوروبلاستوما مستعد می کند که شامل نوع تقویت شده نوروبلاستوما بوسیله MYCN‌نیز می شود. ارتباط ژنتیک بیماران با ژنوتیپ تومور ایده نسبتا جدیدی است و محققین سعی دارند که مشخصه های خط زایا را به تومورهای تقویت شونده با MYCN‌و تقویت نشونده با MYCN مرتبط سازند.

پایان مطلب/