به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، بسیاری از محققین تفاوت هایی را بین سلول های بنیادی بالغ چند توان و سلول های بنیادی جنینی پرتوان همه کاره شناسایی کرده اند، اما بین همین سلول های همه کاره واقعی(پرتوان) نیز تفاوت هایی وجود دارد و سلول های بنیادی پرتوانی که در آزمایشگاه کشت داده می شوند با آن هایی که درون خود جنین در روزهای اولیه تکوین جنینی وجود دارند متفاوت هستند.

در مطالعه ای جدید محققین دانشگاه زوریخ به دلیل تفاوت بین این سلول های پرتوان اشاره داشته اند. آن ها دریافته اند که پروتئینی به نام Pramel7 در سلول هایی از کلاسترهای سلول های جنینی وجود دارد که تنها چند روز عمر دارند. این پروتئین تضمین می کند که مواد ژنتیکی سلول(DNA) از نشان های اپی ژنتیکی که به صورت یک تگ شیمیایی به DNA متصل می شوند(مانند گروه های متیل)، در امان باشند. از آن جایی که هر سلول بدنی می تواند از سلول های بنیادی جنینی تولید شود، همه ژن ها باید در ابتدای امر در دسترس باشند. هر چه یک سلول بیشتر تمایز می یابد یا تکوین می یابد، مواد ژنتیکی بیشتری از این سلول متیله می شود.

زمانی که محققین ژن مسئول سنتز پروتئین Pramel7 را خاموش کردند، تکوین در همان مرحله کلاستر سلول های جنینی باقی ماند. اما در سلول های بنیادی کشت داده شده در آزمایشگاه، Pramel7 به ندرت مشاهده می شود. این یافته می تواند نشان دهد که چرا مواد ژنتیکی این سلول ها در مقایسه با سلول های جنینی طبیعی یا" همه فن حریف ها"ی واقعی، گروه های متیل بیشتری دارند.

پایان مطلب/