به گزارش بنیان به نقل از stem-cells-news، در مطالعه ای جدید دکتر میشل پترسون و همکارانش روی نوعی بازسازی سلول های عضلانی قلب موسوم به کاردیومیوسیت های دیپلوئید تک هسته ای(MNDCM) فوکوس کرده اند. گورخرماهی و نوزاد پستانداران از جمله انسان و موش، دارای شمار زیادی از MNDCM هستند و در نتیجه توانایی نسبتا زیادی برای بازسازی عضلات قلبی دارند. با این حال، پستانداران بالغ تعداد اندکی MNDCM دارند و به موجب آن ظرفیت محدودی در بازسازی آسیب ناشی از حملات قلبی دارند. از طرفی وضعیت پستانداران بالغ به صورت یکدست نیست: پترسون و همکارانش مقادیر جالب توجهی از تنوع را در تعداد MNDCMها در بین سوش های مختلف موش های بالغ مشاهده کرده اند. در برخی از سوش ها، MNDCMها تنها 1.9 درصد از سلول های عضلانی قلب را تشکیل می دهند. در برخی دیگر این میزان حدود 10 درصد MNDCMها است. همان طور که انتظار می رود، درصد بالاتر MNDCMها منجر به این می شود که موش ها در بازسازی عضلات قلبی شان بعد از آسیب موفق تر باشند. این مطالعه نشان می دهد که شاید همه افراد دارای یک ظرفیت دائمی و زیاد برای بازسازی عضلات بعد از حملات قلبی نباشند اما در برخی از افراد عضله قلبی بعد از آسیب از نظر توده عضلانی و عملکرد بهبود می یابد. با استفاده از غربالگری های وسیع ژنتیکی محققین مشاهده کردند که ژن Tnni3k در این تنوع دخیل است. پترسون موفق شد با بلوک کردن این ژن درصد بالاتری از MNDCMها را تولید کند و بازسازی قلبی را تقویت کند. برعکس، فعال شدن این ژن در گورخرماهی موجب کاهش MNDCMها و اختلال در بازسازی عضلانی می شود. پترسون پیشنهاد کرده است که می توان با دستکاری فعالیت ژن Tnni3k با استفاده از ریز مولکول ها، ترکیب سلولی قلب ها را تغییر داد و بر میزان سلول های بازسازی کننده MNDCM افزود.

پایان مطلب/