به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تقریبا بلافاصله بعد از تولد، نوزادان شیرخوار موش که از مادرشان جدا شده اند قادر به صدا کردن مادرشان هستند. تولید این صداها نیازمند بازدم شدید و کشش عضلات حلقی است که نیازمند فعالیت دو دسته عضلات هستند. تنظیم این فعالیت ها بوسیله گروهی از نورون ها در ساقه مغز صورت می گیرد.

در مجموعه ای مطالعات، محققین نشان داده اند که سلول های nucleus tractus solitarii (NTS) با سلول هایی که کشش را در عضلات شکمی کنترل می کنند و منجر به بازدم شدید می شوند و هم چنین عضلات حنجره ای  مرتبط هستند. هم چنین این هسته اطلاعات حسی را از طناب های صوتی، زبان و ریه ها دریافت می کند. طی صداسازی، این هسته ورودی های حسی و خروجی های حرکتی را هماهنگ می کند. با این حال، اگر ژن ها برای فاکتورهای رونویسی Olig3 و Tlx3 جهش یابند، سلول های عصبی در این هسته ویژه نمی توانند به طور مناسب در جنین بالغ شوند. بدون آن، نوزادان موش نمی توانند بعد از تولد صدایی تولید کنند.

موش های نوزاد برای بقا نیازمند نزدیک بودن به مادر هستند. به محض این که بچه موش از لانه ساخته شده موش خارج شد و احساس عدم امنیت کرد، چهار تا شش صوت با فرکانس 75 کیلوهرتز تولید می کند. این صداها با گوش انسان قابل شنیدن نیستند. طی هر صدا دادن، نوزاد موش بازدم عمیقی انجام می دهد. مادر بلافاصله پاسخ می دهد و به دنبال بچه گمشده می گردد و وی را به لانه باز می گرداند. اگر بچه موش تحت استرس باشد قادر به صدا دادن نیست و در نتیجه مادر نمی تواند به آن پاسخ دهد.

محققین براین باورند که این صدها یک سیگنال حفاظت شده تکاملی است که سلامت نوزادان را تضمین می کند. موش های خاموش قادر به شناسایی بوسیله مادر نیستند و در نتیجه بقای آن ها به خطر می افتد.

پایان مطلب/