به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، این مطالعه نشان داده است که این پروتئین که به صورت طبیعی برای کاهش التهاب بعد از عفونت عمل می کند، یک ساختار شبه کلید دارد که روی گیرنده های مربوط روی سلول های بنیادی سرطان پروستات قفل می شود. این اجازه می دهد که سلول های سرطانی با خارج شدن از پروستات، به کمک این پروتئین در مغز استخوان لنگر انداخته، رشد کنند و تومورهای جدیدی را شکل دهند.

زمانی که سرطان پروستات به این پروتئین می چسبد، سیگنال هایی از سطح سرطان به هسته فرستاده می شوند که به آن می گویند شروع به رشد و تقسیم سلول کند. پیش از این مشخص شده بود که مغز استخوان و گره های لنفی دو جایگاهی هستند که به پراکنش سرطان پروستات خیلی کمک می کنند. حال شناسایی این پروتئین نشان می دهد که بدون این پروتئین، سلول های بنیادی سرطانی قادر به گیر انداختن خود و جایابی درون مغز استخوان نیستند و در نتیجه نمی توانند آسیبی را ایجاد کنند.

با شبیه سازی این فرایند لنگر انداختن سلول های بنیادی سرطان پروستات درون مغز استخوان، محققین سیگنال تاثیر گذار روی هسته سلول ها را شناسایی کردند و نشان دادند که یک دارو که پیش از این برای آسم استفاده می شد می تواند این سیگنال را بلوک کند. این دارو اجازه بقای سلول های سرطانی پروستات را می دهد اما مانع از پراکنش آن می شود. هر چند هنوز تا  رسیدن به مطالعات بالینی راه درازی در پیش است اما دستاوردهای این مطالعه گام بزرگی در مبارزه با سرطان پروستات و کاهش تلفات آن محسوب می شود.

پایان مطلب/