به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه دکتر یوون و همکارانش توانسته اند روش جدیدی را برای تولید سلول های اندوتلیالی پوشاننده عروق از سلول های بنیادی پرتوان القایی بیابند. زمانی که سلول های اندوتلیالی با یک ژل حمایت کننده احاطه شوند و به موش دچار آسیب عروقی ایمپلنت شوند می توانند به بخشی از سیستم عروقی جانوران تبدیل شوند و بقای آن ها را بیش از ده ماه افزایش دهند. در واقع در ابتدا مشخص شد که زمانی که سلول های اندوتلیالی خود به تنهایی ایمپلنت می شوند، خیلی سریع می میرند و اگر مزایای درمانی هم وجود داشته باشد مربوط به فاکتورهای رشدی است که آن ها ترشح کرده اند. اگر این سلول های اندوتلیالی درون ژل کپسوله شوند و سپس ایمپلنت شوند، مدت زمان بیشتری(چندین هفته) زنده مانده و به عروق مهاجرت کرده و در آن جا با بافت عروقی از پیش موجود تلفیق می شوند.

ژل مورد استفاده در این مطالعه زیست سازگار بوده و اثرات حمایتی مانند ماتریکس خارج سلولی دارد و می تواند سلول ها را در برابر استرس اکسیداتیو ایجاد شده با پراکسید هیدروژن که سلول های کپسوله نشده را  می کشد، حمایت کند. این ژل زیست سازگار، به مرور طی چند هفته از بین می رود. محققین این سلول های کپسوله شده درون ژل را به موشی که دچار ایسکمی اندام حرکتی عقبی شده بود تزریق کردند و بعد از 4 هفته مشاهده کردند که تراکم عروق خونی در موش ایمپلنت شده با این سلول ها به بالاترین حد خود رسید. این سلول های ایمپلنت شده فاکتورهای رشد پیش رگزایی را تولید می کنند که می تواند رگزایی را بهبود ببخشد. برای مشاهده تلفیق شدن این سلول ها با عروق از پیش موجود، آن ها با رنگ فلورسنس نشان دار شده بودند. محققین در گام بعدی این مطالعه قصد دارند که از سلول های اندوتلیالی کپسول شده برای لنفودما به عنوان یکی از عوارض جانبی درمان سرطان استفاده کنند.

پایان مطلب/