به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در انگلستان مردان می توانند هر 12 هفته و زنان هر 16 هفته خون اهدا کنند. مطالعات نشان دادند که کم کردن فاصله زمانی بین دو اهدا به 4 هفته ( تا هر هشت هفته برای آقایان و هر 12 هفته برای خانم ها) تاثیر خاصی در کیفیت زندگی، عملکرد مغزی و فعالیت های فیزیکی آن ها نخواهد داشت ولی میزان ذخایر خونی را بعد از دو سال افزایش می دهد. اغلب افرادی که خون اهدا می کنند علائم خفیفی مانند سردرد و خستگی و بی حس شدن پاها را گزارش نمی دهند این علائم اغلب به دلیل خون دادن است. نتایج یافته ها می تواند به جذب جوانان برای شرکت در اهدا خون و افزایش ذخایر خونی کمک کند. علاوه بر این می تواند باعث افزایش ذخایر خونی مورد نیاز برای گروه های خونی نادر در سطح جهان شود. مانند هزاران نفر دیگر، در انگلستان نیز بعضی از افراد نیاز به انتقال خون دائمی دارند مانند افراد مبتلا به بیماری سلول خونی داسی شکل و با این کار می توان سالیانه جان هزاران نفر را نجات داد. در آینده می توان برای هر شخص بصورت فردی فاصله ی میان دوره ها را مشخص نمود و به سمت شخصی شدن این قاعده پیش رفت. مطالعات همچنین نشان داد افراد دارای اضافه وزن و افرادی که ذخیره ی آهن آنها بالاست می توانند خون بیشتری بدهند. با اینکه بیش از یکصد سال است که خدمات اهدا خون در دسترس می باشد هنوز مطالعه ای برای ارزیابی مناسب ترین فاصله برای دفعات خونگیری انجام نشده است و لازم است تا قوانین یکسانی در سراسر دنیا برای فواصل مجاز اهدا خون در نظر گرفته شود بعنوان مثال در انگلستان هر 16 هفته خونگیری انجام می شود اما در آمریکا هر 8 هفته و در فرانسه و آلمان نیز فواصل زمانی متفاوت است.

در مطالعه ای که دو سال به طول انجامید شرکت کنندگان حاضر در مطالعه به دو گروه زنان و مردان هر یک به سه گروه بر اساس فواصل زمانی مختلف (12، 14، 16 هفته) تقسیم شدند. در آغاز و پایان مطالعه و هر 6 ماه، 12 ماه و 18 ماه وضعیت جسمی این افراد از لحاظ مواردی که به اهدا خون بستگی دارد مانند خستگی، تنگی نفس، احساس ضعف، گیجی خواب رفتن پاها، توان انجام فعالیت های فیزیکی و توانایی شناسایی مورد بررسی قرار گرفت. محققین هم چنین در ابتدا و انتهای مطالعه از افراد آزمایش خون گرفتند تا میزان هموگلوبین و آهن آن ها را بررسی نمایند. در کل نتایج نشان داد خانم ها و آقایان که خون بیشتری اهدا نموده اند از لحاظ مشکلات جدی و حیاتی، کیفیت زندگی، فعالیت های مغزی و بدنی تفاوت چشمگیری با افرادیکه خون کمتری اهدا نموده اند، ندارند اما کم خونی و تپش قلب و بی حالی در آن ها وجود دارد بطوری که  در افرادی که خون بیشتری اهدا نموده اند علائم کم خونی مقداری بیش تر است.

در پایان مطالعه پس از بررسی آزمایشات خون هر فرد، افرادی که بیشتر خون اهدا نموده اند در هر دو جنس دچار کمبود آهن و هموگلوبین  بیشتری نسبت به افرادی شدند که کمتر خون اهدا نموده اند. نظر یکی از متخصصان در این باره اشاره به این موضوع دارد که از افراد داوطلب در مطالعه 500 میلی لیتر خون گرفته می شود که این مقدار تقریبا برابر ده درصد از کل حجم خون آن ها می باشد. پس از جدا نمودن پلاسما مشخص می شود که هر میلی لیتر از بسته ی حاوی گلبول های قرمز بطور نرمال حاوی 1 میلی گرم آهن است. بنابراین 200 تا 250 میلی گرم آهن از هر اهداکننده در هر بار اهدا کم می شود که البته این مقدار وابسته به میزان هماتوکریت هر فرد نیز می باشد. بطور معمول میزان آهن دریافت شده از هر فرد در خانم ها 250 میلی گرم و در آقایان 1000 میلی گرم است. تکرار دریافت خون از هر اهدا کننده باعث کمبود آهن در اهدا کنندگان می شود. اهداکنندگان مجبور به درمان عوارض کمبود آهن خویش با استفاده از داروهای مکمل با هزینه ی خود می باشند بنابراین موسسات مرتبط در این زمینه باید مکمل های لازم برای اهداکننده های خون را تقبل نمایند تا آن ها مجبور نباشند پس از اهدا خون متحمل هزینه نیز شوند.

پایان مطلب/