میکروتوبول ها، استوانه های بلند و توخالی هستند که بخشی از اسکلت سلولی را در تمام سلول های بدن تشکیل می دهند. آنها همچنین در نقل و انتقال مولکول های درون سلول و حمایت و تسهیل رشد نقش دارند. آنها پلیمرهایی ازیک بلوک ساختمانی به نام توبولین هستند.

پروفسور Scott Brady رئیس آناتومی و زیست شناسی سلولی در دانشگاه ایلینویز و محقق اصلی این مطالعه می گوید: "به جز نورونها، میکروتوبول های سلولی درحال تغییرات پویایی هستند که دائما از هم گسیخته و مجددا بازسازی می شوند، اما تنها نورون ها رشد بسیار طولانی دارند و پس از ظهور باید در طول زندگی یک فرد ، به اندازه 80 تا 100 سال دوام آورند. میکروتوبول های نورون ها قادر به مقاومت در برابر شرایط آزمایشگاهی که باعث از هم گسیختگی میکروتوبول های سلول های دیگر می شوند، هستند.

Brady  چند وقت پیش نشان داد که ثبات نورون ها در گرو تغییرات توبولین های آنها بوده است. او گفت: " هنگامی که ما سعی درکشف تغییرات رخ داده در توبولین ها داشتیم ، ابزار مناسبی نیافتیم.

Yuyu Song ، دانشجوی Brady و نویسنده اول این مطالعه، با استفاده از روش های گوناگونی برای تعیین ماهیت تغییرات رخ داده به این سؤال پاسخ داد.

او فهمید که توبولین با پیوند شیمیایی پلی آمین ها تغییر یافته و مولکول هایی با بار مثبت را درجایگاههایی که احتمال شکستن توبولین وجود دارد، تحریک می کنند. او همچنین نشان  داد که آنزیم ترانس گلوتامیناز مسئول افزودن پلی آمین های محافظ است.

Brady گفت:این محافظت از جایگاههای آسیب پذیر در توبولین ها، ثبات فوق العاده میکروتوبول های نورون ها را توضیح دهد. نویسندگان خاطرنشان کردند که افزایش ثبات میکروتوبول ها با کاهش انعطاف پذیری عصبی که هر دو در روند پیری و در برخی از بیماری های عصبی رخ می دهند، مرتبط است. ادامه این تحقیقات، ممکن است به شناسایی روش های نوین درمانی برای جلوگیری از بیماری های انحطاط عصبی کمک کند.

پایان مطلب/