رساندن سلول های بنیادی به بافت های خاص، مانند دیواره داخلی رگ های خونی ملتهب، نیاز به ترفند های خاصی دارد زیرا هنگامیکه  این سلولها به جریان خون شخص تزریق می شوند به سرعت در سراسر بدن پخش خواهندشد. بعضی از محققان سعی کرده اند تا با تغییر خواص شیمیایی غشای سلول های بنیادی ، آنها را به بافت های خاص بچسبانند.  Hyunjoon Kong از دانشگاه ایلینویز می گوید:  این تیمارهای شیمیایی پیچیده دشواربوده  و می تواند سلول را از بین ببرد، ما می خواستیم مولکولی را بیابیم که بتواند در غشاء سلول های بنیادی تجمع یافته و سلول را به بافت هدف هدایت کند. بنابراین پزشک به سادگی می تواند سلول های بنیادی بیمار را با این ملکول مخلوط کرده و به بیمار تزریق کند. Kong و همکارانش مولکولی را سنتز کردند که حاوی پپتیدهای متصل شونده به عروق است و می تواند به پروتئینی که در سطح عروق خونی ملتهب فراوان است، متصل شود. دانشمندان این پپتیدها را به انشعابات پلیمرهای پلی گلیسرول که به عنوان یک داربست عمل می کنند، متصل کردند. برای ایجاد پیوند بین پپتیدها و غشای سلول، آنها زنجیره های هیدروکربنی  octadecyl را به این پلیمر افزودند. این زنجیره ها خود به خود در غشای چربی سلول های بنیادی جای می گیرند.

برای تست توانایی جاگیری این مولکول، دانشمندان سلول های بنیادی مزانشیمی را به همراه  این مولکول، به یک دستگاه میکروسیال که عملکرد یک رگ خونی را تقلید می کند، تزریق کردند. این دستگاه سلول ها را برروی صفحه ای از سلول های اندوتلیال که مانند بافت ملتهب عمل می کند، پمپ کرد. محققان تعداد سلول های بنیادی متصل شده به این صفحه را شمارش کردند. نتایج نشان داد که تعداد سلولهای بنیادی تیمار شده با این مولکول دو برابر بیشتر از سلول های بنیادی تیمار نشده به صفحه سلول اندوتلیال متصل شدند.

Kong معتقد است که تیمش می تواند با افزایش شاخه های پلی گیلسرول سبب بهبود میل ترکیبی این مولکول برای بافت های ملتهب هدف شود.

محققان در حال حاضر در حال آزمایش توانایی سلول های بنیادی پوشش داده شده با پلیمر برای ترمیم پارگی رگهای خونی در موش هستند. Kong  می گوید: نتایج اولیه دلگرم کننده می باشد. 

پایان مطلب/