به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، طیف وسیعی از بافت ها از جمله مغز، دارای سلول های بنیادی هستند که مسئول خودنوزایی بافتی محسوب می شوند. برخلاف باور عموم مبنی بر این که نورون ها تقسیم نمی شوند، مغز بالغ دارای مناطقی است که فعالانه در نورون زایی نقش دارند و نیچ یا ریز محیط سلول های بنیادی عصبی محسوب می شوند. معمولا بازسازی بافتی به این صورت اتفاق می افتد که بعد از این که سلول های بنیادی همانندسازی کردند، برخی از اخلاف آن ها برای حفظ منبع سلول های بنیادی استفاده می شود و برخی دیگر از آن ها برای ترمیم بافت آسیب دیده یا از دست رفته مصرف می شوند. این فرایند در همه بافت ها مشابه نیست و محققین به دنبال یافتن چرایی و چگونگی این فرایند هستند. در زمان همانند سازی سلول ها از مرحله ای به نام فاز S یا فاز سنتز عبور می کنند. در این مرحله می توان رشته های DNAی جدید را با استفاده از نوکلئوتیدهای نشان دار شده تیمار کرد تا این نوکلئوتیدها بخشی از DNAی جدید شوند. علاوه براین، زمانی که چنین سلول هایی تقسیم می شوند، سلول های دختری آن ها نیز نشان دار خواهند بود. محققین در ادامه بافت ها را با استفاده از آنتی بادی های فلورسنس ارزیابی کردند تا ببینند آیا سلول های دارای DNAی نشان دار هستند یا خیر و سرنوشت آن ها را نیز پیگیری کنند. در این حالت اگر از دو تگ یا نشان استفاده شود، تعداد جمعیت های سلولی نشان دار شده به صورت افتراقی به هشت جمعیت می رسد و اگر این امر با سه نوکلئوتید نشان دار اتفاق بیافتند، تعداد جمعیت های سلولی مجزا به 128 مورد می رسد. این امر نشان می دهد که استفاده از سه نشان به صورت همزمان می تواند جمعیت های سلولی را به صورت دقیق تر، سریع تر و با جزئیات بیشتر دسته بندی کند.

پایان مطلب/