به گزارش بنیان، این نوع داربست تولیدی با نانوهیدورکسی آپاتیت- ژلاتین می‌تواند در محل‌هایی از استخوان که به دلایل مختلفی مثل ‏سرطان و یا عفونت برداشته شده است، مورد استفاده قرار گیرد.‏

 

شیما توکل، دانشجوی دکتری فناوری نانوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در توضیح مراحل این تحقیقات گفت: ‏‏در این مطالعه داربستی از نانوهیدورکسی آپاتیت- ژلاتین با استفاده از سه روش ترکیبی سنتز شد. این داربست از نظر ‏خصوصیات مکانیکی نزدیک بافت اسفنجی استخوان بود و زیست سازگاری مناسبی را نیز نشان می‌داد. علاوه‌ بر این‌ چون ‏با روش لایه به لایه ساخته شده بود، می‌توانست به هر شکل شکستگی و تروما در محل ضایعه طراحی شود.

 

وی افزود: سپس این ‏داربست به تنهایی و به همراه ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده که ماده‌ای است که به صورت روتین بعنوان القاکننده‌ی ‏بازسازی استخوان در جراحی‌های ارتوپدی و دندانی استفاده می‌شود و همین‌طور خود ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده ‏به تنهایی در مطالعه‌ی درون تنی در روزهای 7و 30و 60 روز پس از کاشت در موش صحرایی و برون تنی با استفاده از ‏سلول‌های ‏USSC بررسی شد.

 

توکل خاطرنشان کرد: نتایج بازسازی استخوانی حدود 86 درصد را در مقابل نمونه‌ی کنترل 5.6 درصد نشان داد و ‏نکته‌ی قابل توجه اینکه میزان بازسازی این داربست از ماتریکس استخوان دمینرالیزه شده به طور قابل توجهی بالاتر ‏بود.

 

به گفته توکل، این دستاورد در مواردی که قسمتی از استخوان در اثر استئوکتومی به دلایل مختلف مثل سرطان و یا ‏عفونت برداشته شده است و در ناحیه‌ای که استخوان باری را مجبور به تحمل نباشد، قابل استفاده است و از آنجایی که ‏مواد حاصل از رهایش و تجزیه‌ی آن کلسیم، فسفر و ژلاتین است، می‌تواند به مصرف بدن برسد و یا بدون ضرر از ‏بدن دفع شود و نسبت به دیگر مواد الوگرافت و گزنوگرافت مثل اسفنج‌های دریایی برتری دارد.‏

 

محقق طرح تصریح کرد: ساختار داربست، اپتیمایز اندازه‌ی حفرات، خصوصیات مکانیکی و روش لایه به لایه‌ی آن به گونه‌ای است که ‏می‌تواند با توجه به شکل محل ضایعه طراحی شود.‏

 

نتایج این کار تحقیقاتی در مجله ‏journal of nanoparticle research‏ ( ماه نوامبر سال 2012) منتشر شده ‏است. ‏

 

پایان مطلب/