به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مهندسین مکانیک دانشگاه واشنگتن چنین اثر مشابهی را در برخی از بافت های بدن انسان مشاهده کرده اند، به نحوی که یک نقص کوچک در مرزهای بافتی موسوم به غشای پایه می تواند موجب این امر شود که سلول های طبیعی مشخصه های سلول های بیمار(مانند سلول های سرطانی) را به خود بگیرند و به بافت های پیرامونی تهاجم کنند. دکتر آمیت پاتاک و همکارانش این لوپ فیدبکی را در مورد سلول های اپی تلیالی نشان دادند. این کلونی های سلولی ساده به عنوان سیستم دفاعی بدن در برابر جهان بیرون عمل می کنند و درون گلو، روده ها، عروق خونی و سایر اندام ها را می پوشانند. این بدین معنی است که سلول های اپی تلیالی می توانند ارتباط کوچکی با بافت های بزرگ تر را ایجاد کنند. دانستن این ارتباط می تواند به محققین کمک کند که درمان های جدیدی را برای متوقف کردن متاستاز سرطانی طراحی کنند.

در سرطان، سلول های اپی تلیالی به صورت مزانشیمی در می آیند و می توانند غشای پایه را تخریب کنند. این فرایند به کمک ماتریکس متالوپروتئینازها(MMPs) صورت می گیرد و منجر به بروز نواقص بیشتر در بافت های سالم می شود و به سرطان اجازه متاستاز می دهد. پاتاک و همکارانش دریافتند که برعکس این امر نیز صادق است و نواقص از پیش موجود در غشای پایه مانند زخم ها یا برش های کوچک برای تحریک سلول های طبیعی برای گرفتن مشخصه های بیماری کافی است و منجر به تخریب بیشتر غشای پایه می شود. در ادامه این محققین با یک هیدروژل پوشیده شده با کلاژن نوع چهار(جزء اصلی غشای پایه) مدلی از غشای پایه را ایجاد کردند. آن ها سلول های اپی تلیالی طبیعی را به این مجموعه اضافه کردند و مشاهده کردند که آن ها مانند چسب به هم می چسبند. در ادامه برشی در این ژل ایجاد شد. بعد از شش روز سلول ها شروع به تجزیه شدن کردند و به پیرامون حرکت کرده و به درون ژل مهاجرت کردند، مانند آن چه که در حین تهاجم تومورها به بافت های سالم اتفاق می افتد. به دلیل این نقص، سلول هایی که تا پیش از این سالم بودند شروع به نشان دادن ویژگی های سلول های بیمار کردند. اگر آسیبی وجود نداشته باشد، آن ها سالم باقیی می مانند. آسیبی کوچک به اندازه یک دهم میلیمتر می تواند منجر به شروع تغییرات سلولی شود. از آن جایی که ماتریکس متالوپروتئینازها در تخریب غشای پایه دخیل هستند، اضافه کردن مهار کننده این آنزیم ها موجب شد که تغییرات سلولی مشاهده شده، این بار اتفاق نیافتند. استفاده از این مدل برای تخریب غشای پایه توانست اطلاعات جالب و جدیدی را در زمینه مهاجرت و تهاجم سلول های تومروی ارائه کند و این امر می تواند زمینه ساز طراحی داروهای جدید برای بیماری هایی مانند سرطان باشد.

پایان مطلب/